ศักราชใหม่แห่ง Plasui Plasui ถือเป็นรสชาติทางดนตรีป๊อปที่น่าจับตา จากเดิมที่เขานำเสนอ bedroom pop ง้องแง้วย่อยง่าย มาคราวนี้กลับน่าสนใจขึ้นจากซิงเกิ้ล Domino ที่ค่อย ๆ ใส่ลูกเล่นเพิ่มเข้ามาให้มีอะไรมากขึ้น หนึ่งเดือนต่อมา พอมาเจอกับ Sea Ya ต้องบอกเลยว่า ไปแทบไม่เป็นเลยทีแรก แต่น่าสนใจที่กล้านำเสนอความหลุดขนบเข้าไปในเสียงป๊อป ๆ แบบนี้

Sea Ya เปิดมาด้วยท่วงทำนองกีตาร์ป๊อปใสสมัยนิยมที่คุ้นเคยกันดี ทีแรกก็บรรเลงออกมาในสไตล์ hypnagogic เมามาย จนเข้านาทีที่ 1.21 ก็สะดุดเข้ากับสัดส่วนจังหวะกลองที่ไม่ชินหู ต้องใช้เวลาปรับกันประมาณ 2-3 รอบกว่าจะชิน จากความไม่ถนัดก็เริ่มย่อยได้ กลายเป็นความสนุก แต่หลังจากนั้นครึ่งเพลงจังหวะกระฉับกระเฉงก็ถูกดึงให้หนืดลง เข้าสู่ห้วงเวิ้งว้าง lo-fi, dreamy ก้องกังวาน แบบที่แฟน ๆ Plasui Plasui ชื่นชอบกัน ไม่ให้หนีไปไกลจนจูนไม่ติด

ยังคงยึดในมิวสิกวิดิโอน่ารัก ที่มักจะเจือด้วยความแปลกประหลาดแบบแนวทางสัจนิยมมหัศจรรย์ (magical realism) ในหลาย ๆ เพลงก่อนหน้านี้ มารอบนี้ก็ยังเป็นเรื่องราว (ที่ไม่เน้นเส้นเรื่อง) ของชายหนุ่มที่เขาโดนไวรัสบางอย่าง จนทำให้มือกลายเป็นปลาไหล แต่แฟนสาวของเขาดันกลายเป็นดอกเยบีร่า การป้ายหน้าด้วยสีฟ้าของเขาทำให้เรานึกถึงฉากหนึ่งใน ‘Pierrot le Fou’ หนังของ Jean-Luc Godard ผู้กำกับ French New Wave จากยุค 60s เหมือนกันนะ

• Twitter
• Line