Fungjaizine ได้รับโปสการ์ดที่ส่งมาจากประเทศโอมาน จากผู้ส่งนิรนาม เขียนระบุว่า

“ทุกคืนที่ฉันปิดตาเพื่อลืม
กลับตื่นในวันทรงจำที่มีเราอยู่”

พร้อมระบุ “วันทรงจำ” 18 ก.พ. 63 โดยที่มุมด้านหนึ่งมีเขียนเลข 81/100 เอาไว้

เราเพ่งมองโปสการ์ดปริศนาอยู่ครู่นึงจึงนึกได้ ว่าลายมือคุ้น ๆ อันนี้คงเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจาก เล็ก—อภิชัย ตระกูลเผด็จไกร หรือ Greasy Cafe ซึ่งแคมเปญนี้ก็ทำให้เรานึกถึงหนังสือชื่อ ‘Destination to Nowhere’ ที่เขาเคยเขียน อย่างไม่สามารถหาเหตุผลได้ และเราขอเรียกโปสการ์ดนี้ว่า ‘Postcard from Nowhere’ จากการตีความได้ถึงการส่งมาแบบไม่ระบุชื่อผู้ส่ง หรือบางคนอาจนึกไม่ออกในทันทีว่าโอมานอยู่ส่วนไหนของโลกก็เป็นได้

โปสการ์ดลำดับที่ 81 จาก 100 ใบ มาถึงมือเราเมื่อต้นเดือนนี้ ทำให้เราแอบสงสัยว่า ใบก่อนหน้านี้ถูกส่งไปให้ใคร ที่ไหนบ้าง แต่ที่มากกว่าสิ่งอื่นใดคือเราเฝ้ารอให้ถึงวันที่ระบุในโปสการ์ดอย่างใจจดใจจ่อ วันที่เพลง ‘วันทรงจำ’ จะถูกปล่อยให้ได้ฟังโดยทั่วกัน

และเช้าของวันนั้นก็มาถึง Greasy Cafe ปล่อยเพลง ‘วันทรงจำ’ ออกมา เรารีบกดเล่นมิวสิกวิดิโอที่เป็น lyrics video ลายมือแบบเดียวกันกับในโปสการ์ด บอกเล่าความรวดร้าวในความสัมพันธ์ที่ผ่านไปแล้ว แต่ยังติดตรึงในความทรงจำเรื่อยมา แม้จะเป็นเรื่องที่ถูกเล่าซ้ำนานหลายสิบปี ทว่าวิธีของเล็กที่ถ่ายทอดออกมาผ่านตัวอักษร เสียงร้อง กีตาร์ กลอง เปียโน อันแสนเรียบง่ายนี้เองกลับทำให้เรารู้สึกได้ถึง ‘วันทรงจำ’ อันแสนหวาน ดนตรีแบบที่เราเคยฟังในเพลงของ Greasy Cafe ชุดแรก ๆ ที่ขับอารมณ์เพลงออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ พลันทำเอาน้ำตาเอ่อมาพร้อมเสียงเครื่องสาย กับเสียงประสาน และเลเยอร์ทรงพลังที่โหมกระหน่ำเข้ามาเหมือนความเศร้าในจิตใจ ที่รู้ว่าสิ่งที่จำได้อยู่นี้ ไม่มีวันจะสัมผัสในชีวิตจริงได้อีกแล้ว

อันที่จริง โปสการ์ดที่ส่งมาแบบไม่มีชื่อผู้ส่ง และไม่รู้ที่มาที่ไป ภาพบนโปสการ์ดที่เราเองก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนของแผนที่โลกแบบนี้ ก็ทำให้เรานึกถึงความทรงจำเลือนรางในวันก่อน ๆ ที่เราจำแบบเป๊ะ ๆ ไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ และไม่ทันตั้งตัวว่ามันจะผ่านมาทักทายตอนไหนอยู่เหมือนกันแฮะ

• Twitter
• Line