เม้ง DESKTOP ERROR (ภัทรพล ทองสุขา)

Published October 5, 2015

Writer: Ptikal Phakguy
Photographer: Neungburuj Butchaingam

เม้ง DESKTOP ERROR แม้เราจะรู้อยู่แล้วว่าเขาคือใคร แต่เมื่อมาเจอหน้ากันจริง ๆ ผมก็ไม่รู้ว่าจะทักชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยบทบาทอะไรก่อนดี ช่วงเวลาหนึ่ง เขาเป็นที่รู้จักจากการเป็นมือกลองประจำวงดนตรีชื่อดังแห่งยุค แต่ช่วงเวลาหนึ่ง เขาก็เป็นที่รู้จักจากการเป็นนักแสดงโฆษณา ผมลังเลอยู่ชั่วครู่ ได้บทสรุปที่คิดว่าเข้าท่า แต่พอจะเริ่มเอ่ยปาก ก็โดนเขาชิงพูดขึ้นก่อน “ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”

ระหว่างรอเขาจัดการทำธุระส่วนตัว ผมขอพูดถึงเขาเพิ่มเติมชายคนนี้มีชื่อจริงว่า “ภัทรพล ทองสุขา” มีชื่อเล่นว่า เม้ง เป็นที่รู้จักสำหรับคอดนตรีในฐานะมือกลองประจำวง Desktop Error และเป็นที่รู้จักสำหรับคนทั่วไปในฐานะพระเอกโฆษณาไทยประกันชีวิตไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่ช่วงหลัง ผมเจอหน้าเขาในโฆษณาบ่อยกว่าบนเวทีคอนเสิร์ต

“วันนี้เราจะไม่คุยเรื่องดนตรีกันเลยใช่มั้ย” เขาถามพร้อมรอยยิ้ม ผมพยักหน้า “เออดี ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ฟังเพลงเท่าไหร่” และยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร เขาก็ชิงพูดก่อนอีกครั้ง “ไปคุยกันที่ริมน้ำมั้ยครับ” ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายสองโดยประมาณ แดดที่ส่องมาแถวคลองสานแรงเหมือนแดดในบริเวณอื่นๆ ผมกระชับเครื่องอัดเสียง เอาอีกมือปาดเหงื่อ สมองเริ่มเรียบเรียงคำพูด เตรียมถาม เม้ง DESKTOP ERROR ถึงการนอกใจออกจากโลกของดนตรี

ทำไมถึงไปเล่นโฆษณาได้ครับ

รุ่นพี่ที่รู้จักกันเขาเรียกไปแคสต์ เหมือนลุคเราในตอนนั้นมันใกล้เคียงกับที่เขาอยากได้ ก็เลยไป ตอนนั้นโคตรเขินเลย แบบไอ้เหี้ยเอ๊ย กูต้องทำตัวยังไงวะ แคสติ้งยืนอยู่เต็มเลย แถมตรงหน้าแม่งก็มีกล้องอยู่ แต่พอเขาสั่งให้ทำอะไร เราก็ทำนะ ทำไปแบบตื่น ๆ อะ

มีพื้นฐานทางด้านนี้มาก่อน

ไม่มี

แล้วทำไมถึงกล้าไปแคสต์

จริง ๆ อาจเป็นผลมาจากตอนเรียนมหาวิทยาลัย เราเรียนพวกจิตรกรรมมา ซึ่งคณะพวกนี้ ชอบให้แสดงออกเวลารับน้อง แต่ละคนต้องกล้าปล่อยลูกบ้าเยอะ ๆ เราเลยติดการกล้าเล่น กล้าลุยมาด้วย

แคสต์แล้วได้เลยมั้ย

ไม่ได้ แต่หลังจากนั้นก็มีคนเรียกเราไปแคสต์เรื่อย ๆ กว่าจะได้งานโฆษณาชิ้นแรก เราแคสต์อยู่ประมาณสองสามปี

โฆษณาตัวแรกในชีวิตของ เม้ง DESKTOP ERROR

โฮมโปร แต่ไม่น่ามีใครรู้นะ มันคือโฆษณาตัวที่มีขี้ตุ๊กแกตกใส่โคมโฟ แล้วมีคนบอกว่า ‘เปลี่ยนเลย!’ เรารับบทเป็นพนักงาน ไปยืนนิ่ง ๆ คอยถืออ่างน้ำเข้าไปข้างใน

ช่วงนั้นทำเพลงหรือยัง

ทำแล้วนะ เป็นช่วงหลังจากออกอัลบั้ม Ticket to Home คนรอบ ๆ ตัวเราจะฮือฮาที่เราเล่นโฆษณามากกว่าเล่นดนตรีนะ อาจเพราะมันเข้าถึงทุกคนได้ง่ายกว่า คนที่ไม่ฟังเพลงก็คลิกได้ แต่การเป็นนักดนตรีมันแบบ เออ มึงเท่ มึงเป็นนักดนตรี จบ

แปลว่านอกจากเล่นดนตรีกับ DESKTOP ERROR ก็แคสต์โฆษณาไปด้วย

ตอนนั้นเราทำงานประจำด้วย เป็นพวกกราฟิกเกี่ยวกับสื่อออนไลน์ต่าง ๆ คือเอาจริง ๆ ก็รู้สึกผิดนะ เพราะนอกจากจะต้องลางานไปเล่นดนตรีบ้างแล้ว เวลาพักเที่ยงเราก็แวบออกไปแคสต์ด้วย มันคือการรับงานนอกชัด ๆ อะ

แต่หลังจากนั้นก็ได้งานโฆษณาเรื่อยๆ

ใช่ มาติด ๆ กันเลย เป็นโฆษณาของปั๊มน้ำมัน PT, กระทิงแดง, Perfect Shape ของฮ่องกง ซึ่งตัวหลังนี้ได้เพราะเขาบอกว่าเราหน้าเหมือน ‘ไก่ป่า’ ตัวละครจากหนังเรื่อง ‘กู๋หวาไจ๋ มังกรฟัดโลก’ ได้บทเป็นผู้ชายที่ทิ้งแฟนเก่าเพราะเธอน่าเกลียดเหมือนก๊อดซิลล่าขณะที่กำลังจะอ้าปากถามต่อไป เขาชิงถามก่อนว่า “ร้อนมั้ย” แม้จะนั่งอยู่ริมน้ำ แต่อากาศตอนบ่ายสองกว่า ๆ ไม่ช่วยให้ไอเย็นส่งมาถึงเรา“เปลี่ยนที่คุยกันดีกว่า” ผมลุกตามอย่างว่าง่าย

ขอเชิญท่านผู้อ่านพบกับสิ่งที่น่าสนใจชั่วครู่

มาครับต่อกันเถอะ เราเดินปาดเหงื่อกลับมายังที่นัดหมายแรก ตอนนี้ผู้คนเริ่มหนาตา เรามองซ้ายมองขวา แล้วตกลงกันว่าจะไปนั่งคุยกันต่อแถวที่นั่งดูดบุหรี่ตามประสาของการเป็นนักดนตรี ผมคิดว่าเขาคงอยากสูบบุหรี่สักตัว “สูบบุหรี่มั้ยครับ?” เป็นเขาที่ชิงถามผมมาก่อน “ไม่นะครับ” จากนั้นเขาตอบผมกลับมาเช่นกันว่า “เราก็ไม่เหมือนกัน ทุกวันนี้เลิกกินเหล้าแล้วด้วย” ผมสงสัย ทำตาโต ถามต่อทันทีว่า “ทำไม?” (อันที่จริง การที่ใครบอกว่าไม่สูบบุหรี่ก็น่าจะเป็นคำตอบในตัวแล้ว แต่ผมตอนนั้นกลับลืมคิดเรื่องนี้ไป) เขาเล่าเสริมต่อไปให้ผมฟังอีกว่า “เคยกินหนักจนเข้าโรง’บาล อ้วกออกมาเป็นเลือด หมอบอกว่าเป็นลำไส้อักเสบ โรคกระเพาะ คือเยอะมาก จนหมอพูดว่าไม่ตายก็บุญแล้ว ตั้งแต่นั้นมาเลยเลิกเลย”

เพื่อนๆ ในวง DESKTOP ERROR รู้มั้ยว่าเราไปแคสต์งานโฆษณา

ไม่เลย ไม่รู้ แต่คนรอบ ๆ ตัวเราจะฮือฮาที่เราเล่นโฆษณามากกว่าเล่นดนตรีนะ อาจเพราะมันเข้าถึงทุกคนได้ง่ายกว่า คนที่ไม่ฟังเพลงก็คลิกได้ แต่การเป็นนักดนตรีมันแบบ เออ มึงเท่ มึงเป็นนักดนตรี จบ โฆษณาตัวที่ได้ฟีดแบ็คเยอะที่สุดน่าจะเป็นไทยประกันชีวิต คือตัวอื่นก็มี แต่ไม่บูมเท่าไหร่ อันนี้แม่งปล่อยออกมาไม่กี่นาที มีเพื่อนเอาลิงค์มาโพสต์บนหน้าเฟซบุ๊กแล้ว ตอนแรกก็นั่งตอบทีละคนๆ แต่สักพักแม่งมาเรื่อยๆ เลย วันละไม่รู้กี่โพสต์ ปีนั้นเราแม่งโดนทักเรื่องไทยประกันชีวิตทั้งปีเลย

จากคนไม่รู้จักด้วยมั้ย

ด้วย มีครั้งหนึ่งเราไปฟู้ดแลนด์ นั่งกินข้าวอยู่กับแฟนก็มีแก๊งป้า ๆ จ้องมาทางเรา เรามองไป เขาก็มองตอบ ตอนแรกก็นึกว่าลืมรูดซิป ปรากฏว่าก็เปล่า เราก็นั่งกินไปเรื่อย ๆ พยายามไม่มอง แต่หางตาก็เห็นว่าป้ายังจ้องอยู่ ทีนี้พอกินเสร็จ เราก็ไปซื้อของ ระหว่างที่เลือกของนู่นนี่ก็เดินมาเจอป้า สบตากันแป๊บเดียว อยู่ดี ๆ แกก็ปรบมือให้ ยกมือชูนิ้วโป้ง พูดว่า ‘ไอ้หนู ใช่คนที่เล่นโฆษณาไทยประกันชีวิตหรือเปล่า’ เราก็ไม่อยากกระโตกกระตากเลยถามเขากลับว่า ‘ป้าคิดว่าใช่มั้ยครับ’ ป้าตอบกลับมาว่า “ใช่!! ยิ้มแบบนี้ ใช่ชัวร์!!” พอเราคอนเฟิร์มกลับไป คราวนี้แกชื่นชมเราใหญ่เลย ‘หูย! สุดยอด เป็นคนดีมาก ดี ดีมาก ๆ ดีจริง ๆ’ แล้วจำได้เลยว่าวันรุ่งขึ้นเราไปสวนจตุจักร ไปเดินซื้อต้นไม้ ระหว่างที่จะจ่ายเงิน ป้าคนขายเขาเห็นหน้าเราก็พูดว่า ‘ไอ้หนู! เล่นโฆษณาไทยประกันชีวิตหรือเปล่า’ เหี้ย แม่งไดอะล็อกเดิมเลย (หัวเราะ) เราก็ตอบไปแบบเดิมว่าป้าคิดว่าใช่มั้ย เขาก็บอกว่า ‘ใช่สิ ยิ้มอย่างงี้ใช่ชัวร์’ วันนั้นเลยจบที่ได้ปุ๋ยฟรี ซื้อห้าสิบ ได้แถมเป็นร้อย

ทุกวันนี้ เม้ง DESKTOP ERROR เล่นโฆษณาไปแล้วกี่ชิ้น

22 ชิ้นแล้วครับ แต่มันก็ยังไม่ถือว่าเยอะนะ เพื่อนเราที่เล่นโฆษณาเหมือนกันเล่นไปร้อยกว่าตัวแล้ว

มีบทบาทไหนที่ได้รับบ่อยๆ บ้างในการแสดงโฆษณา

คนดี (หัวเราะ) หรือไม่ก็บทที่ดู loser หน่อยๆ

มีบทบาทที่อยากเล่นหรือเปล่า

อยากเล่นบทแบบพี่โจ๊ก (ธีรดนัย สุวรรณหอม) ในหนังเรื่อง ‘Goal Club เกมล้มโต๊ะ’ กวนตีนเหี้ยๆ อยากได้บทแบบนี้บ้าง ตอนนี้ได้เป็นแต่คนดี พระเอก loser

สามารถพูดได้มั้ยว่าทำสิ่งนี้เป็นหลัก

เกือบแล้วนะ เพราะเราสามารถเลี้ยงตัวเองด้วยโฆษณาได้แล้ว

เราอยู่กับกลองมาตั้งแต่เด็ก เล่นมาหมดแล้วทั้งกลองแขก กลองยาว อังกะลุง ฉิ่ง กลองชุด ส่วนการแสดง เราว่ามันคือชีวิตจริง เป็นส่วนหนึ่งของสัญชาตญาณ มันเป็นสิ่งที่อยู่กับเรามาตั้งแต่เด็กยันโต

ไม่ได้ทำงานสายกราฟิกแล้ว

ใช่ครับ เราไม่มีเซนส์ด้านนั้นเลยจริง ๆ คือก็ไม่ถึงกับทำไม่ได้นะ แต่เราคิดว่าถ้าทำแล้วมันฝืนก็ไม่ทำดีกว่า วงการกราฟิกก็น่าจะมีคนเก่งกว่าเราอีกเยอะ เราเลยลาออกแล้วมาทำในสิ่งที่คิดว่าเหมาะกับเรา ทำได้โดยไม่ต้องฝืนธรรมชาติมากนักดีกว่า

แปลว่าการตีกลองกับการแสดงคือธรรมชาติของเรา?

เราอยู่กับกลองมาตั้งแต่เด็ก เล่นมาหมดแล้วทั้งกลองแขก กลองยาว อังกะลุง ฉิ่ง กลองชุด ส่วนการแสดง เราว่ามันคือชีวิตจริง เป็นส่วนหนึ่งของสัญชาตญาณ มันเป็นสิ่งที่อยู่กับเรามาตั้งแต่เด็กยันโต เวลาเราเข้าสังคม เวลาเราเจอผู้ใหญ่ หรือเวลาเจอคนไม่สนิท เราก็ต้องแอ็กติ้งกันทั้งนั้นแหละ เพียงแต่ชีวิตจริงมันไม่มีผู้กำกับมาคอยสั่งให้เราร้องไห้ หัวเราะ หรือเป็นบ้า คนที่คอยกำกับเราก็คือพ่อแม่หรือตัวเราเองนี่แหละ

เคยคิดมั้ยว่าการแสดงไม่ใช่ที่ทางของเรา

คิดบ้าง เวลาเล่นไม่ได้จะรู้สึกบ่อย ๆ อย่างตอนไปเล่นละครเรื่อง ‘เซน สื่อรักสื่อวิญญาณ’ มันจะมีไดอะล็อกเยอะมาก แล้วเขาถ่ายแบบลองเทค ซึ่งเราจำบทไม่ได้ ใช้เวลาถ่ายฉากเดียวเกือบสองชั่วโมง โคตรเครียด โครตเฟล แต่พอถึงจุดหนึ่ง ไม่ว่าเป็นงานโฆษณา ละคร หรืออะไรก็ตาม เราจะคิดว่ามันคือความท้าทาย ลองดูว่าจะผ่านมันไปได้มั้ย

อ่านกันมาเหนื่อยแล้ว ขอเชิญพบกับสิ่งที่น่าสนใจสักครู่อีกครั้งครับ

ก่อนมาเจอกัน ผมรู้มาบ้างว่าเขาสนใจเรื่องของเล่นและการ์ตูนแบบชายไทยทั่วไป อย่างแรกนั้น ผมรู้เพราะเขาเป็นคนบอกตอนโทร.ไปขอคิวสัมภาษณ์ (“ช่วงนี้บ้าต่อกันพลามาก”) อย่างที่สอง ผมรู้เพราะเคยเจอเขาที่งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ (“Path of Fujiko F Fujio แม่งสุดยอดมาก Interstellar ยังต้องยอมแพ้”) ผมมั่นใจว่าเขาไม่น่าจะจำเหตุการณ์วันนั้นได้ แต่ผมก็เอาการ์ตูนเรื่องดังกล่าวมาเปิดประเด็นถึงการ์ตูนที่ชื่นชอบ แต่คำตอบที่ผมได้รับคือ “เรายังไม่ได้อ่านเรื่องนั้นเลย”

ถ้าอย่างนั้น มีการ์ตูนเรื่องโปรดมั้ย

Evangelion คลั่งเลย ชอบทั้งตัวเรื่อง ชอบทั้งหุ่น แถมเนื้อเรื่องมันก็ลึกมากๆ มีการอ้างอิงมาจากศาสนาต่างๆ อีก เราโคตรชอบเลย ดูซ้ำได้เรื่อยๆ

นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เริ่มต่อหุ่นยนต์ สะสมของเล่นหรือเปล่า

ใช่ ทุกวันนี้คือเก็บหมดเลย ทั้งอีวานเกเลี่ยน, กันดั้ม, สตาร์วอร์ส มีเกือบร้อยตัวได้แล้ว ตอนนี้ตู้เสื้อผ้าคือเอาไว้เก็บของเล่นพวกนี้หมดเลยนะ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ผมปล่อยให้ตากล้องพาเขาไปถ่ายภาพ จัดแจงเก็บของลงกระเป๋า ตั้งใจว่าพอเขาเดินกลับมาก็จะยุติการสนทนาในวันนี้ “เราสนใจเรื่องของกินนะ เรากับแฟนชอบตะลุยไปกินของอร่อย กินกันบ่อยมากจนไม่มีเงิน หลัง ๆ เลยต้องทำกินเอง” จากที่ถามไถ่เป็นมารยาทว่าเสร็จจากตรงนี้แล้วจะไปไหน บทสนทนาที่ไม่ทันตั้งตัวก็เกิดขึ้นกับคำถามที่ว่า

เมนูไหนที่ทำเป็นประจำ

ส่วนใหญ่เป็นพวกอาหารไทยอย่างหมูผัดตะไคร้ กะหล่ำปลีน้ำปลา ปลาจาระเม็ดทอด ล่าสุดลองทำแกงเขียวหวาน สนุกดี เวลาทำอะไรพวกนี้เราจะชอบคิดไปด้วยว่าถ้าอยากได้รสชาติที่แปลกไปต้องทำยังไงต่อ

ทดลองเองเลย

ใช่ แต่ก็มีดูด้วยนะ เราชอบดูรายการ ‘ภัตตาคารบ้านทุ่ง’ มาก เขานำเสนอได้จริงดี วัตถุดิบส่วนใหญ่ก็เป็นพวกพื้นบ้านไทย ๆ ตามท้องถิ่นนั้น ๆ เราดูแล้วได้ความรู้หลายอย่างเลย เช่น ต้นธูปฤาษีสามารถเอารากมาใช้เป็นยาหรือเอามาทำอาหารได้ ส้มซ่าคือ มะนาว ส้ม มะกรูดผสมกัน ถั่วดาวอินคาเป็นถั่วที่กินมากไม่ได้ แต่ว่ายอดของต้นเอาไปปรุงอาหารได้ หรืออย่างสาคูเนี่ย เขาบอกว่าทำมาจากแป้ง แต่รู้มั้ยว่าแป้งสาคูมันมาจากต้นสาคู เขาตัดทั้งต้นมาขูดเยื่อข้างใน มาโม่เป็นแป้งให้เป็นเม็ดเล็ก ๆ

กลายเป็นสนใจเรื่องการทำอาหารด้วย

ใช่ เดี๋ยวเราจะไปลงคอร์สเรียนด้านการทำอาหารไทยด้วยนะ เพราะเราว่าอาหารไทยมันก็มีรากของมัน มีประวัติศาสตร์ให้น่าค้นหา ยิ่งทุกวันนี้อาหารไทยที่ทำแบบไม่ใส่ผงชูรสมันหายาก เราเลยคิดว่าทำกินเองเลยดีกว่า แต่ก็ไม่ได้เรื่องมากขนาดเลือกกินนะ เวลาไปกองถ่ายถ้ามีอะไรให้กินก็กิน

ระหว่างการพูดคุย เขาชี้ให้ผมดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา บ้างก็เป็นหญิงสาวที่มาพร้อมตุ๊กตาขนาดเหมาะมือ แมวเหมียวที่ทำให้เขาเอ่ยปากว่าอยากเลี้ยงสักตัว รวมไปถึงผู้ช่วยเชฟร้านอาหารที่เจ้าตัวเคยบอกว่าชอบเข้าไปดูเพอร์ฟอร์มานซ์หลังครัวอยู่บ่อย ๆ ผมสงสัยว่าเขาเข้าไปได้ยังไง แต่ขณะที่จะเอ่ยปากถามเขาก็เล่าเรื่องอื่นให้ฟังแทน “เราเคยไปฝึกงานเป็นเด็กเสิร์ฟในห้องครัวโรงแรม ประสบการณ์คราวนั้นทำให้เราได้รู้ว่าโรงแรมบางแห่งเขาก็มีสูตรไว้อยู่แล้ว ถ้าอยากรู้ว่าฝีมือของเชฟที่แท้จริงเป็นยังไง บางทีต้องรอหลังเลิกงาน เวลาเขาทำกับข้าวกินกันเองนั่นแหละคือตัวตนที่แท้จริง”

…

เครื่องอัดเสียงหยุดแล้ว ผมกับเขายังนั่งแช่กันอยู่ที่เดิม มีคนเดินมาจุดบุหรี่เป็นระยะ เขาถามผมต่อถึงเป้าหมายหลังจากนี้ อนาคตเป็นเรื่องราวยากหยั่งรู้ แม้จะหมายถึงแค่ห้านาทีข้างหน้า ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ ผมถามเขากลับด้วยคำถามเดียวกัน เขานิ่งคิดพักหนึ่ง “ไม่รู้ว่ะ กลับบ้านไปทำข้าวกินมั้ง”

เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่คุณควรรู้เกี่ยวกับ 5 นักแสดงในดวงใจของ เม้ง Desktop Error

1.นาตาลี พอร์ตแมน จาก Black Swan

เป็นตัวละครที่มีทั้งความดาร์กและความใส มันมีความเป็นคนอยู่สูงมาก คือมีทั้งขาว-ดำ เป็นหยิน-หยาง ชั่ว-ดีที่เราคิดว่าแม่งโคตรเป็นพฤติกรรมพื้นฐานของมนุษย์เลย

2. ฮีธ เลดเจอร์ จาก Lords of Dogtown และ The Dark Knight

“เราว่าฮีธเล่นหนังได้สมจริงมาก ใน Lords of Dogtown เขาทำให้เราเชื่อได้ว่าหมอนี่แม่งเป็นคนทำสเกตบอร์ดจริงๆ ส่วน The Dark Knight นี่กินขาดทุกด้าน เข้าถึงบาทสุดๆ เราดูแล้วรู้สึกว่านี่แม่งเจ็บแผลที่ปากจริง ๆ ใช่มั้ย

“ฮีธทำให้เรารู้สึกว่าตัวละครนี้แม่งมีความคิด อย่างบทของโจ๊กเกอร์ ฉากที่นั่งอยู่ในคุกแล้วตบมือให้สารวัตรกอร์แดน กับฉากที่ระเบิดโรงพยาบาลแม่งคือการอิมโพรไวส์นะ ฉากโรงพยาบาลเนี่ย จริงๆ มันต้องระเบิดไปนานแล้ว การมาจิ้มๆ รีโมตแม่งไม่มีอยู่ในบท ซึ่งจุดนี้อาจต้องชม คริสโตเฟอร์ โนแลน (ผู้กำกับ) ด้วยที่ไม่สั่งคัต เพราะในทางเทคนิคมันคือผิดพลาดแล้วโว้ย แต่พอเขาปล่อยให้รันไป มันเลยเกิดมาสเตอร์ช็อต ฮีธตบ ๆ รีโมต แล้วพอระเบิดปุ๊บ แม่งวิ่งขึ้นรถ โห กลายเป็นฉากโคตรดีและอิมโพรไวส์ขั้นเทพไปเลย”

3. ชาคริต แย้มนาม จาก เป็นต่อ

“อันนี้ต้องบอกว่าเราชอบเขาทั้งเวลาเล่นละครและซิตคอม เป็นอีกคนที่ดูธรรมชาติ ไม่เฟค เราชอบดูวิธีการพูด วิธีการแสดงว่าเขาจะพูดยังไง จะปล่อยมือปล่อยไม้ไว้ตรงไหน จะส่งสายตามายังไง ซึ่งเราว่าเขามีการแสดงที่ชัดเจนดี