ก่อนหน้านี้เอมเคยเห็นหน้าพวกพี่ ๆ สมาชิกในวงมาก่อนรึเปล่า 

เอม: ตอนนั้นจำได้ว่าเจอครั้งแรกก็ตกใจค่ะ แบบดูเป็นหนุ่มโหดกันมาก ๆ แต่พอมารู้จักพี่ ๆ เขาแล้ว ทุกคนก็ดูน่ารักและใจดีค่ะ

โอ๋:  สงสัยน้องตกใจว่าทำไมพี่ ๆ วงนี้หน้าตาดีจังเลยแน่นอน (หัวเราะ) ตอนนั้นรู้จักพวกเราจากเพลงไหนครับ ขอสัมภาษณ์เอมแป๊ปนะครับ

เอม: Felicity is Out There เพลงแรกเลยที่ได้ฟัง เอาจริง ๆ ความรู้สึกของเอมก็เกรงใจพี่ ๆ ในวงเขานะ เหมือนตัวเราเองห่วยอ่ะ ไม่ได้ตีกลองเก่งอะไรเลย พี่ ๆ เขาช่วยสอนเราเยอะมาก กว่าจะได้เป็นอัลบั้มนี้ คนช่วยเอมเยอะมาก ต้องขอบคุณทุกคนเลยค่ะ

วงเราไม่ใช่นักดนตรีมืออาชีพ เรายังมีอาชีพอื่นที่ต้องทำกันอยู่ สมาชิกบางคนเพิ่งเรียนจบ ทุกคนมีเวลาไม่ตรงกัน มันยากที่ทุกคนจะว่างพร้อมกันได้ตลอด บางทีพร้อมซ้อมกันวันนี้ ปรากฏว่ามีใครสักคน มีงานด่วนเข้ามา วงก็อดซ้อมไป ซึ่งถ้าจะมาทะเลาะอะไรกันกับเรื่องพวกนี้ มันเสียเวลาเปล่า ๆ

เรื่องราวของงานคอนเสิร์ตเปิดอัลบั้มเต็มครั้งแรกในชีวิตของ Inspirative

นพ: สนุกดีครับ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มีงานเปิดอัลบั้มของตัวเอง ตอนแรกตื่นเต้นมาก แต่พอเล่นเสร็จแล้วรู้สึกไม่อยากลง อยากเล่นไปเรื่อย ๆ สุดท้ายเขาไล่ลงอะครับ เพราะมันเลยเวลาการจัดงานไปแล้ว แต่โดยรวมก็ถือว่ามันเป็นประสบการณ์ใหม่ในชีวิตเลย

โอ๋: งานเปิดอัลบั้มนี้น่าจะเป็นงานที่คนมาดูเราเยอะที่สุดตั้งแต่เล่นดนตรีมาแล้วครับ แถมน่าจะเป็นครั้งแรกที่เล่นเพลงตัวเองเยอะที่สุด เหมือนทุกอย่างมันเป็นครั้งแรกหมดเลย รู้สึกดีโคตร ๆ เพราะจริง ๆ ก็คิดว่ามันจะมีใครมาดูเรามั้ยเนี่ย ดนตรีแนวนี้คนฟังค่อนข้างจำกัดครับ ตอนแรกที่จัด เราก็ไม่รู้ตัวเองว่าหรอกว่าศักยภาพของวงเรามันเพียงพอทำให้คนทั่วไปสนใจซื้อบัตรมางานเปิดอัลบั้มของเรามั้ย แต่ผลสรุปปรากฏออกมาว่า มีคนมาดูเราครับ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากจริง ๆ

ทำไมถึงกล้าทำแผ่นเสียงออกมาขาย

นพ : เสี้ยนครับ ง่ายๆ เลย อยากมีแผ่นของวงตัวเองบ้าง แค่นั้นเลยครับ

โอ๋ : หลายคนถามผมว่า ขายราคานี้จริงหรอครับ มันได้กำไรแน่ ๆ ใช่มั้ย ทุกคนก็เป็นห่วง เราก็บอกไปว่าขายได้สบายมาก

นพ : แผ่นเสียงเพลงไทยเดี๋ยวนี้ขายกัน 2,500 บาทแล้วอ่ะ ของวงเรามันเป็น Double LP ด้วยมันก็เลยทำให้คนซื้อจะตกใจกันกับราคาที่เราขายมาก ๆ ทุกคนเป็นห่วงกันหมด อยากบอกไว้เลยว่าเราไม่ได้ต้องการกำไรจากตรงนี้มาก ถ้าเราทำเป็นธุรกิจจริง ๆ มันต้องเคาะราคากันเยอะ แต่ของเราแค่บวกเพิ่มจากราคาทุนไปนิดเดียวเอง ตอนนี้ทำออกมา 300 แผ่นจองไปทั้งหมด 100 แผ่นแล้วครับ

สังเกตุเห็นได้ว่าวง Inspirative เกิดปัญหาเฉพาะหน้าในการเล่นดนตรีอยู่บ่อยมาก เช่น การป่วยของสมาชิกในวง การติดภารกิจต่าง ๆ ทำให้เวลาในการซ้อมดนตรีไม่ตรงกัน วงมีวิธีรับมือกับเรื่องนี้อย่างไร 

นพ: สำหรับผม ปัญหานี้เรียกว่าทำใจดีกว่าครับ (หัวเราะ)

โอ๋: วงเราไม่ใช่นักดนตรีมืออาชีพ เรายังมีอาชีพอื่นที่ต้องทำกันอยู่ สมาชิกบางคนเพิ่งเรียนจบ ทุกคนมีเวลาไม่ตรงกัน มันยากที่ทุกคนจะว่างพร้อมกันได้ตลอด บางทีพร้อมซ้อมกันวันนี้ ปรากฏว่ามีใครสักคน มีงานด่วนเข้ามา วงก็อดซ้อมไป ซึ่งถ้าจะมาทะเลาะอะไรกันกับเรื่องพวกนี้ มันเสียเวลาเปล่า ๆ อย่างที่พี่นพบอกว่าทำใจแหละครับ ทุกคนทนเล่นดนตรีกันทุกวันนี้ มันไม่น่าใช่เล่นดนตรีเพราะได้เงินหรือมีชื่อเสียงอะไร แต่พวกเราเล่น เพราะเราอยากเล่น ฉะนั้นแล้วการทำความเข้าใจและยอมรับมันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้ครับ

ตั้ม: ทุกวันนี้วงเราก็ซ้อมกันอาทิตย์ละครั้งหลังเลิกงาน ซ้อมเพื่อให้มันขึ้นสนิม เราเลยรู้สึกว่าไม่ได้มีปัญหามากเท่าไหร่เรื่องเวลาที่ไม่ตรงกันของสมาชิกแต่ละคน

ปัจจุบันสมาชิกในวงแต่ละคนทำอาชีพอะไรกันอยู่ 

นพ: ผมทำงานด้านไอทีครับ พูดง่าย ๆ ช่างซ่อมคอมพิวเตอร์ครับ (หัวเราะ) ล้อเล่นครับ เป็นที่ปรึกษางานด้านไอทีครับ

เคน: ผมเป็นสถาปนิกครับ งานออกแบบต่าง ๆ ผมทำหมด

ตั้ม: ส่วนของผมเป็นโปรดิวเซอร์รายการทีวีครับ ตอนนี้ทำอยู่รายการเปิดเลนส์ส่องโลก

เอม: เพิ่งเรียนจบเลยค่ะ

โอ๋: เป็นครีเอทีฟรายการวิทยุครับ เห็นมั้ยครับ สังเกตได้เลยว่า งานแต่ละคนมันจะคนละสายเลย เพราะฉะนั้น เวลาซ้อมดนตรีมันจะไม่ตรงกันเลย ตรงกันยากมาก แต่เราก็ทำใจกับมันพยายามไม่เครียดเรื่องนี้ เพราะผมรู้นะว่า ทุกคนในวงอยากซ้อมใช่ป่ะ  (หัวเราะ)

นพ: มึงคิดไปเองหรือเปล่า ใครเขาอยากซ้อมกับมึง (หัวเราะ)

คิดว่าเสน่ห์อะไรของวงที่ทำให้คนรักเพลงของ inspirative

นพ: หน้าตาครับ (หัวเราะ) อะไรดีวะ จริง ๆ คำถามนี้ผมต้องถามคนดูมากกว่าครับ เพราะตัวพวกเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสน่ห์มันคืออะไร ถ้าให้ตอบภาพรวม ผมก็คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเรารู้สึกจริงใจกับเพลงที่จะเล่น แค่รู้สึกว่าทำในสิ่งที่ใช่ มันก็คือเสน่ห์สำหรับวงเราแล้ว

ถือว่าภาพรวมเพลงส่วนใหญ่ของ Inspirative มันดูดิ่ง ๆ หม่น ๆ รึเปล่า 

นพ: ผมว่าเพลงเราก็อาจจะใช่นะ อารมณ์แบบดิ่ง ๆ หม่น ๆ

ตั้ม: ให้เปรียบเทียบง่าย ๆ คงเหมือนเวลาพ่อครัวปรุงอาหาร รสมือแต่ละครั้ง มันจะแตกต่างกันออกไป เพลงก็เช่นกัน แต่ละเพลงก็มีลูกเล่นที่แตกต่างกันออกไป อยู่ที่ว่าเราจำกัดความมันว่าอย่างไรมากกว่า

นพ: คือให้วงเราทำเพลงแบบหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยว มันก็ทำไม่ได้อ่ะ คึก ๆ แบบนั้น ผมเป็นแบบแจ๊ส ชวนชื่น มายืนร้องเพลงก็คงทำแบบนั้นไม่ได้อะ หรือถ้าทำได้ก็คงไม่ดีเท่าที่เขาทำ

โอ๋: ตอนซ้อมพวกเราก็เล่นเพลงวงอื่นเหมือนกันครับ ไม่ใช่ว่าเล่นแนวอื่นไม่ได้นะ (หัวเราะ) แบบเพลงพวก Foals เราก็เล่นนะครับ

ตั้ม: ผมว่าต้องแยกกันนะ เรื่องพาร์ทการทำดนตรีกับการใช้ชีวิต สองสิ่งนี้มันต่างกันชัดเจนเลย คือการใช้ชีวิตของพวกเรามันก็เหมือนคนปกติทั่วไป ฟังเพลงทั่วไป แต่พอมาเป็นพาร์ททำดนตรี มันเหมือนงานศิลปะชิ้นหนึ่ง เราตั้งใจกับมัน ใส่มุมมองความเป็นศิลปะเข้าไป การทำเพลงแบบนี้ ชีวิตเราก็ไม่ได้หม่น ๆ ดาร์ก ๆ เหมือนเพลงนะ เป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งที่เรามีไอเดียทำงานแล้วสร้างสรรค์ออกมาด้วยไอเดียนั้น พองานจบก็กลับมาใช้ชีวิตของเราแบบปกติทั่วไป

นพ: ถึงแม้เพลงของเราจะหม่นจะดาร์คอย่างไร มันก็ไม่ใช่การหม่นที่สุดนะ มันจะมีความหวังบ้างในบางเพลง มันจะเป็นคาแรกเตอร์เฉพาะตัวของเพลงที่เราสร้างสรรค์มันออกไป

คิดว่าในประเทศไทยตอนนี้วงดนตรีที่แนวเพลงคล้าย ๆ กับวง Inspirative แล้วอยากแนะนำให้คนอื่นฟังมีวงอะไรบ้าง 

นพ: ตอนนี้หรือครับ ผมคิดว่ามี Aire, Forgot You Case, Hope The Flowers , Afternoon หรือ 17SEPTEMBER1981 ก็น่าสนใจดีครับ

อนาคตของวง inspirative และดนตรีแนว Post – Rock คิดว่ามันจะเป็นอย่างไรบ้าง 

นพ: เอาเรื่องวงเราก่อนเลย เป้าหมายอันดับ 1 ตอนนี้เลยคือเราจะเริ่มทำอัลบั้มใหม่ให้เร็วที่สุดครับ ตอนนี้ก็คิดไว้ว่าปีหน้าคงได้ฟังอัลบั้ม 3 จากวงของเรากัน

ตั้ม: ส่วนอนาคตวงการดนตรีแนว post-rock ผมว่าน่าจะทรง ๆ เฉพาะกลุ่มเหมือนเดิมแหละ ไม่น่าต่างไปจากเดิมเท่าไหร่

โอ๋: คนฟังดนตรีแนวนี้มันเฉพาะกลุ่มอยู่แล้ว นอกเหนือจากคนฟัง มันก็ต้องอยู่ที่คนเล่นด้วย เพราะ เพลงแนวนี้มันไม่ได้เอื้อให้พวกเขามีรายได้ ถ้าไม่รักจริง ลำบากแน่นอนครับ ส่วนใหญ่คนที่เล่นดนตรีแนวนี้ก็เรียนบ้าง ทำงานบ้าง ปัญหาที่เกิดขึ้นก็จะคล้าย ๆ กับวงของเราที่ไม่ค่อยได้ซ้อม เจอกันน้อย แนวเพลงที่ไม่ได้สร้างรายได้ พอคนเล่นน้อย คนฟังมันก็น้อยด้วย ก็หวังว่าสักวันจะมีคนฟังแนวนี้เยอะขึ้นครับ ได้แต่หวังไว้แบบนั้นจริง ๆ

แล้วภาพรวมของวงการเพลงไทยในตอนนี้ล่ะ 

นพ : กำลังมานะ ด้วยความพร้อมของอะไรหลายๆ อย่างมันเริ่มก่อตัวขึ้น ตอนนี้เริ่มมีองค์กรใหม่ ๆ เข้ามาในวงการดนตรี ยกตัวอย่างฟังใจก็เป็นหนึ่งในนั้นเลยนะ แถมตอนนี้มีผู้จัดดนตรีรายย่อยเกิดขึ้นเยอะมาก มีวงเก่ง ๆ ด้วย อย่างเมื่อก่อนแค่มีที่เล่นดนตรี มีเหล้ากินก็พอแล้ว แต่เดี๋ยวนี้มีการเน้นคุณภาพมากขึ้น เน้นซาวด์ดี ๆ มีเรื่องของแสงสีเข้ามาด้วย มันเจ๋งมาก ๆ

ตั้ม : อย่างบางวงก็จะมีซาวด์เอ็นจิเนียร์มาด้วยนะ

นพ : วงเรายังไม่มีเลยครับ ซาวด์เอ็นจิเนียร์เนี่ย (หัวเราะ) ยกตัวอย่าง งานคอนเสิร์ตฟังใจจัดงานเห็ดสดขึ้นก็มี sold out นะ ผมคิดว่าไม่น่าเกิน 2-3 ปีนี้ วงการดนตรีน่าจะดีขึ้น คนฟังเริ่มโอเคกับโซนเพลงนอกกระแสมากขึ้นแล้วละครับ

เรื่องปัญหาการโดนละเมิดลิขสิทธิ์เพลงของวง Inspirative โดนมั้ย 

นพ : โดนเยอะครับ โดนหนักด้วย รู้สึกแอบเจ็บใจเล็กน้อย

ตั้ม : จริง ๆ ก็เตรียมใจไว้แล้วนะว่าต้องโดนเอาไปดาวน์โหลด ต้องมีแน่ ๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

นพ : เหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นช่วงอัลบั้มแรกแล้วครับ ออกมาขายวันแรกปุ๊ปมาเลย ซึ่งให้เดาง่าย ๆ มันก็ต้องเป็นคนที่ซื้อแผ่นไปจากเรา ไม่รู้เขาคิดอะไรกัน จะไปห้ามเขาก็ไม่ได้ ที่เห็นผมโพสต์บ่น ๆ ในเฟซบุ๊กล่าสุดเนี่ย ไม่ได้ต่อว่าหรืออะไรนะ เหมือนแสดงจุดยืนมากกว่าว่าเราไม่เห็นด้วย ส่วนวงของเราก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรมากนะ บังเอิญเราไม่ได้มีเป้าหมายกับเรื่องรายได้ตั้งแต่ต้นด้วยล่ะ ถ้าเป็นวงที่เขามีเป้าหมายด้านรายได้ เขาอาจจะซีเรียสได้

ตั้ม : วงของเราขายแผ่นพอให้มันมีเงินทำทุนในอัลบั้มต่อ ๆ ไปก็พอแล้วครับ เวลาเราทำอัลบั้มทีหนึ่งก็จะมีเงินกองกลางของวงนะ

โอ๋ : ใช่ วงเราไม่ได้หวังเรื่องการขายสักเท่าไหร่ การทำกำไรอะไรต่าง ๆ เราไม่คิดเรื่องนี้เลย แค่คิดว่ารายได้มันเพียงพอในการทำอัลบั้มต่อไปก็พอแล้ว ผมจะเป็นคนดูแลเงินทั้งหมด ผมต้องคอยคิดตลอดว่าจำนวนเงินแต่ละเดือนที่วงของเราได้มาเป็นอย่างไร เพราะฉะนั้นเงินทั้งหมดที่เราได้มาแน่นอน มันคืออัลบั้มที่พวกคุณจับอยู่นั้นล่ะครับ ถ้าคุณซื้อแผ่นแท้ ผมก็มีเงินทำอัลบั้ม ถ้าคุณไม่ซื้อแผ่นอัลบั้มพวกเราเลย พวกเราก็ไม่มีเงินทุนในการทำแผ่น แค่นั้นเองครับ เรื่องง่าย ๆ

ความฝันกับการไปเล่นต่างประเทศ (ปัจจุบันพวกเขากำลังจะไปทัวร์ที่ประเทศจีนในเดือนนี้) 

นพ : อยากไปเล่นดนตรีที่ประเทศญี่ปุ่น สวีเดน รัสเซียครับ ทัวร์ยุโรปไปเลย แวะสนามบอลด้วยนะ ทุกอย่างมันจะสุดยอดมาก

โอ๋: พวกเราเคยไปเล่นต่างประเทศมาแล้วครับ ตอนนั้นไปประเทศมาเลเซีย สนุกดีเปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ ของวงเลย วัฒนธรรมการดูของเขาต่างจากบ้านเรามาก ๆ จำได้ว่าดูเราเล่นเสร็จ พักเบรกออกไปดูดบุหรี่กันเพียบเลย (หัวเราะ)

ตั้ม: ตอนเล่นเสร็จ ผมนึกว่าใครมาปิ้งไก่ย่างวะ ควันมาเต็ม คนมาเลเซียเขาไม่กินเหล้านะ เวลาดูคอนเสิร์ตเขาจะเน้นสูบบุหรี่กันหนักมาก ความตั้งใจในการดูดนตรีนี่มีเต็มเปี่ยม

โอ๋: ถ้าเป็นบ้านเราจะยืนคุยกัน เอาขวดชนกัน กระดกเบียร์แข่งกัน มองสาว ๆ ก็ว่ากันไป แต่ที่มาเลเซียนี่จริงจังมาก ทุกคนอินกับเราสุด ๆ ไปเลย พูดแล้วก็อยากไปอีกครับ

ถ้าทำเพลงด้วยใจ มันต้องมีคนมองเห็นอยู่แล้ว ไม่ต้องทุกคนก็ได้ เราเชื่อว่า คนที่เขาตั้งใจฟังจริง ๆ เขาจะสัมผัสได้ถึงพลังงานที่เราต้องการจะสื่อสารออกไป