สถานที่จัดที่ไหน

กิต: Dialogue Café ตรงป้อมพระสุเมรุ ครับ

ยศ: คนเยอะกว่าที่คิดนะ เต็มชั้นสองส่วนที่แสดงงานและส่วนนั่งเล่นเลย

แล้วได้เฉลยไหมว่าจริง ๆ คืองานเกี่ยวกับอะไร

ยศ: ไม่ได้เฉลย ส่วนใหญ่ก็เป็น connection จากวิน ซึ่งก็เป็นคนสาย creative

วิน: จริง ๆ ก็มองไม่ทะลุหรอกว่าจะเปิดตัววงไหม คนก็ถามเยอะว่าจะมีลุงมาเล่นดนตรีหรือเปล่า แล้วก็ค่อนข้างหนักใจว่าถ้าวันนั้นมาถึง คนจะเฟลไหม เพราะคนรอดูคนแก่ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ mind เพราะเดี๋ยวคนก็รู้อยู่ดีว่าเราคือคนพวกนี้ ก็วัดกันไปเลยว่ารับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แค่มีเพลงออกมาแล้วมีคนฟังก็เกินจุดที่เราคาดหวังแล้ว แล้วมีอีกเรื่องนึงที่ทำไมใช้วิธีจัด art exhibition แทนถ่าย mv นั่นคือเหตุผลการตลาดด้วยแหละ หมายถึงว่า ถ้าเราทำ mv แล้วเราปล่อยไป มันก็จะได้แค่เพื่อนเราที่มากดไลค์ คนเขาก็จะไม่รู้จัก แล้วผมก็คิดว่างาน collaboration เดี๋ยวนี้มันค่อนข้างที่จะเวิร์ค สมมติเราดึงคนมา สุดท้ายเราก็จะได้คนรอบตัวของคนพวกนั้นมาด้วย คราวนี้ผมชวนมา 20 คน ก็เลยคิดว่าคนพวกนี้ที่เป็นส่วนหนึ่งของงานเรา เขาก็จะแชร์ไปด้วย ช่วยกระจาย ๆ เหมือนดึงเขามาเป็นเจ้าของงานด้วย

ตอนชวนมาทำ บอกเขาไปว่ายังไง

วิน: ก็บอกไปตรง ๆ ว่าทำวงอยู่ ชื่อวงนี้ แล้วเล่าคอนเซปต์ให้ฟัง ตอนแรกก็ไม่คาดหวังว่าจะมีคนมาร่วมด้วย คิด ๆ กันอยู่ว่าใครจะมาบ้าทำวะ

ยศ: ฟรีด้วยนะ ไม่มีเงินให้เขาด้วย ผมก็งงว่าสมัยนี้คนดี ๆ ก็มีอยู่เยอะในโลกนี้ คือชวนแล้วถามว่าจะทำไหม เขาก็ทำกันมา ออกเงินค่าของอะไรกันเอง มาร่วมสนุกกัน

วิน: เขารู้แหละว่าต้องทำอะไร มันก็ไม่ได้หลอกอะไรเขา เขาก็ค่อนข้างสนุกด้วย คือมึงถึงขั้นสร้างศาลา กูแจมกับมึงด้

ทำไมถึงใช้เวลาพัฒนาเพลงถึง 2 ปี

ยศ: ที่มันนานเพราะว่าซ้อมกันแค่อาทิตย์ละครั้งน่ะครับ แต่ละคนมีงานประจำ มันไม่ได้นานเพราะว่าเพลงนี้เราปั้นกันเป็นมาสเตอร์พีซ คงไม่ได้ขนาดนั้น

วิน: จริง ๆ ตัวเพลงมันเสร็จเร็วนะ ไม่ถึงหกเดือนด้วย แต่ที่นานคือการหานักร้อง ซึ่งคนที่ร้องเพลงคือ r-bu (อาบู ยุวบูรณ์ ถุงสุวรรณ) เขามีเพลงของเขาเองด้วย เป็นเหมือนเนตไอดอลที่คัฟเวอร์เพลงมาเยอะ

ถ้าเป็นเพลงอื่นจะเปลี่ยนคนร้องไปเรื่อย ๆ หรือเปล่า

The Charapaabs: คิดว่าอย่างนั้น

ยศ: ตอนแรกเราก็เชิญคนที่รู้จัก มาลองร้อง แต่ก็ไม่ได้อย่างใจหวัง

วิน: เล่าความสนุกให้ฟัง คือตอนแรก คนแรกสุดเขาเป็นอาของรุ่นพี่ พามาร้อง แล้วเราเข้าใจมาตลอดว่า เดี๋ยวพอเปิดเพลงให้ฟังก็คงจะร้องได้ แต่ความเป็นจริงที่เราพบเจอมันคือ mindset ของคนรุ่นนั้นกับคนรุ่นเรามันไม่เหมือนกันเลย อย่างที่พี่ดรเจอคือ คนรุ่นนั้นจะร้องเพลงโดยการจำ

ดร: คุ้นชิน ฟังมาตั้งแต่เด็ก

ยศ: ชินว่าเดี๋ยวตรงนี้ต้องเข้าตรงนี้ ร้องตรงนี้ แล้วเขาร้องคร่อมจังหวะ ผมว่าเขาอาจไม่ชิน ก็เลยร้องไม่ได้

วิน: บางทีเพลงเดียวกัน เปลี่ยนคนร้อง เขาก็ร้องไม่ได้นะ เขาต้องร้องจากต้นฉบับ จากครูเอื้อ พอเป็นเพลงเดียวกันแต่ไม่ใช่ครูเอื้อ เขาก็ร้องไม่ได้ มันแปลกมาก

ยศ: เราก็หามาอีกคนนะ แต่ก็ไม่ได้เหมือนกัน นี่อาจเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เราจะต้องปิดโปรเจกต์เพราะหานักร้องไม่ได้แล้ว (หัวเราะ) การหานักร้องมันยากเหลือเกิน

ดร: กำลังให้ลุงพรีเซนเตอร์ฝึกเพลงใหม่อยู่ ถ้าได้ก็คงจะเป็นเสียงลุงเขาแหละครับ แกไม่ค่อยร้องเพลงต่อหน้าคนครับ เวลาอยู่ที่คอนโดต้องพาแกไปหลบมุมแล้วให้แกร้องให้ผมฟัง แกเขิน เขาเป็นอดีตยาม แล้วเกษียณมาเป็นช่างซ่อมโน่นซ่อมนี่ในคอนโด

ทำไมต้องอาบู

ยศ: จริง ๆ เขาก็อายุไม่เยอะมาก แต่ว่าผมเป็นคนแนะนำวินให้ลองฟัง วินก็คิดว่า เขาดูฟีลลิงดี ด้วยน้ำเสียง อาจจะไม่ได้แก่มากขนาดนั้น แต่เขาก็ให้ความรู้สึกบางอย่างได้ แล้วทุกคนก็โอเค เลยชวนพี่เขามาร้อง

เพิ่งมาสังเกตว่ารูปลุงสี่คนที่เป็นสมาชิกวง จริง ๆ แล้วคือลุงคนเดียวกันหมดเลย

วิน: (หัวเราะ) คือตอนแรกนี่อ้อมโลกไปไกลมาก ผมเห็นภาพชราภาพในหัวชัดแล้วว่าต้องแทนภาพสมาชิกในวงสี่คนนั่งอยู่ แล้วลุคต้องมีความทันสมัยอยู่ ผมก็ไปหาคน ไปตามเว็บบอร์ดที่คนแก่เขารวมตัวกันแล้วก็ไปถาม ไปโพสต์ว่าใครอยากมาแจมโปรเจกต์นี้ มาถ่ายรูปกันเป็นนักดนตรีอะไรแบบนี้ ซึ่งก็อ้อมไปไกล หาอยู่ หาไม่ได้สักที กิตก็ออกไอเดียว่า เอาคนเดียว แล้วแต่งมา แต่มันเซอร์ไพรส์ตรงที่ว่าคนจับไม่ได้นี่แหละ

ยศ: มันเป็นเรื่อง budget ด้วยแหละ ยอมรับเขาไปเถอะ (หัวเราะ) ถ้าไม่สังเกตก็อาจจะไม่เห็น ตอนแรกจะหาสี่คน แต่พอสี่คนหาลำบากแล้วมันก็เปลือง เลยคิดว่าแบบนี้มันดูได้กิมมิคอะไรบางอย่างด้วย

กิต: ตอนถ่ายก็ให้ความรู้สึกอะไรบางอย่างด้วยนะ เพราะว่าเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องซ้อม เล่นอยู่คนเดียว มันให้ความรู้สึกที่เหงา คนแก่

ยศ: เออ ดูแล้วยังเหงาเลย คือถ้าเข้าไปในเพจมันจะมี photo set อยู่ อยู่คนเดียวจับโน่นจับนี่ อาจเป็นเพราะเรารู้ว่าเป็นคนเดียวกันอยู่แล้วมั้ง เราเลยรู้สึกแบบนั้น

ทำไมเลือกที่จะเล่าเรื่องงานศพในเพลงศาลาคนเศร้าให้ออกมาใน sense ของความรื่นเริง

กิต: จริง ๆ ก็ช่วยกันเขียนแหละ มันเหมือนนึกถึงอารมณ์ของคนแก่ที่เขาไปงานอย่างนี้บ่อย ๆ เขาคงมีความรู้สึกว่ามันปลงแล้วอะ มันไม่ได้เสียใจแล้ว ก็เลยคิดว่าอารมณ์เพลงโดยรวมกับเนื้อร้องมันไม่น่าจะเศร้า มันน่าจะปลงกับชีวิตเพราะมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่งาน คิดว่าถ้าเปลี่ยนเป็นเรื่องสบาย ๆ ชิน หรือคุ้น ไม่ได้เศร้าเท่าไหร่ ก็น่าจะสนุกดี

เคยลองถามคนแก่ตรง ๆ ไหมว่า เวลาเขาไปงานศพแล้วรู้สึกยังไง

กิต: คิดเอาเองล้วน ๆ เลย (หัวเราะ)

อยากเล่าเรื่องผู้สูงอายุในทิศทางไหนอีก

ยศ: มีเรื่องสุขภาพ ซึ่งจะมาเป็นเพลงต่อไป เดี๋ยวรอฟัง ส่วนคนร้องนี่จะคนเดิมไหม เป็นปัญหาใหญ่เลยครับ

ดร: มีคนรู้จักไหม คุณลุง คุณอา ใครพอว่าง (หัวเราะ)

ยศ: อัดกลอง อัดกีตาร์ เรียบร้อยแล้ว เหลืออัดเบส กับร้อง ความจริงคือเรียบเรียงเสร็จหมดแล้ว มันเป็นเพลงที่พูดถึงการตรวจสุขภาพประจำปีน่ะครับ เลยอยากให้ออกทันปลายปีนี้

ที่ผ่านมาก็ทำเป็น exhibition ไปแล้ว ต่อไปจะนำเสนอรูปแบบอื่นที่แตกมาจากคอนเซปต์นี้อีกหรือเปล่า

วิน: คิดเป็นรายเพลงมากกว่า อย่างงานศพ ก็จัดงานศพ ส่วนเพลงต่อไปก็ยังคิดไม่ออก พยายามจะเกาะให้อยู่ในธีมนี้แหละครับ

ยศ: แต่คงไม่ทำยิ่งใหญ่หรอก งานที่แล้วทำมารู้สึกว่าเกินกว่าที่เราคิดไปตอนแรก มันเหนื่อยทั้งแรงคน แรงเงิน

ดร: มีทิศทางที่พอจะไปเป็นหลัก แต่ยังไม่มีปลายทาง (หัวเราะ) เกาะคอนเซปต์ไว้ก่อน

แต่ละคนจริง ๆ แล้วทำงานอะไรบ้าง

ยศ: ผมเป็นข้าราชการครับ

วิน: ผมทำงานครีเอทีฟ

กิต: ผมสอน product design ครับ

ดร: ผมเป็นทนายความอิสระครับ

เมืองไทยมี concept band บ้างไหม

กิต: หยาดนภาลัย คือมันเป็นใครก็ไม่รู้ที่ทุกคนจะติดภาพใน mv

ยศ: ลองไปหาดู อันนี้คลาสสิกมาก ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเปล่านะ แต่ก็กวน ๆ อยู่ คล้าย ๆ ของเรา

ดร: คนที่เล่น mv นี่จะเป็นคนเดิมตลอด แล้วทุกคนจะเข้าใจว่าคนนี้คือคุณหยาดนภาลัย  แต่จริง ๆ เขาไม่ใช่ แล้วลุงแกหน้าตาเป็นไงวะ เราก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน

กิต: จริง ๆ การไม่มีตัวตนนี่มันก็ได้ผลลัพธ์อะไรที่มันแปลก ๆ ดีเหมือนกันนะ ทำให้คนสนใจตัว content ว่าพูดเรื่องอะไร เนื้อหาเป็นยังไง

ยศ: บางทีคนคิดว่าเป็นคนแก่เล่น แต่พอรู้ว่าเป็นวัยรุ่นเล่น คือตัวเพลงมันเจ๋ง แต่เขาจะรู้สึกแย่ไหม มันจะแบบ งั้น ๆ นี่หว่า หรือสุดท้ายแล้วเขาจะโฟกัสที่อะไร อย่างไปประกวด Thailand’s Got Talent พอเป็นเด็กเล่นก็ โห ดีมาก เก่งมาก เพราะแค่เป็นเด็กเล่น แต่ว่าตัวงานมันก็ไม่ได้ขนาดนั้น แต่เด็กเล่นแล้วยิ่งใหญ่ เราก็กลัวว่าจริง ๆ ของเรามันเล่นทั่วไป งั้น ๆ หรือเปล่า