Vijit Tawan (วิจิตร–ตะวัน) ศิลปินอินดี้-โฟล์ก ที่ผสมผสานเอกลักษณ์เฉพาะตัวจนเป็นอีกวงควรค่าแก่การรับฟังบทเพลงจากพวกเขา หลังจากส่งพลังในเพลงไว้เป็นเพื่อนในทุกยามแก่คนฟังมาถึงสามเพลงด้วยกัน ก็เป็นเวลาของบทนำจาก XIX อัลบั้มเต็มที่ใกล้จะปล่อยให้เราได้ฟังในอีกไม่นานนี้ เพื่อมอบเป็นรัก แด่ธรรมชาติ ผู้คน และสายลมเคียงการเดินทางของชีวิต

Vijit Tawan

โจ—พงษ์เทพ ขันมณี (กีตาร์ / ร้องนำ)

กัญจน์—กฤตนัย พิริยผลพิบูลย์ (เบส)

จี๊ป—รัชช อมาตยกุล (กีตาร์ / ร้องประสาน)

ปอม—ทอฝัน ดิลกวิทยรัตน์ (กลอง) 

กางใบเรือ

บทเพลงเปิดฟิล์มบทนำนี้ที่จะพาเราค่อย ๆ กางใบเรือแล้วออกเดินทางไปพร้อมกันต่อจากนี้เพื่อตามหาใจ สู่ขอบฟ้าแสนไกลไร้กาลเวลา ปล่อยให้โชคชะตาได้พัดพาเรือลำนี้ไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะยากเย็นแค่ไหนก็จะยังเดินทางต่อแม้จะไม่มีลมพัดผ่านเรือลำน้อยนี้เลยก็ตาม เนื้อเพลงยังคงงดงามตามฉบับของวิจิตร-ตะวันที่ขับกล่อมให้หัวใจมีแรงมีพลังลุกขึ้นสู้โดยที่ไม่หวั่นต่อปัจจุบันที่อาจจะหนักหนา หรือ อนาคตข้างหน้าที่รออยู่เลยแม้แต่น้อย

ฟิล์มให้แอมเบียนซ์ลำธาร หลอมรวมเราไว้ให้เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ ก่อนจะจบเพลงไปด้วยเสียงจั๊กจั่นยามพลบค่ำ

นกฮูก – ดวงอาทิตย์

ตามมาด้วยเพลงที่สองที่ถึงเวลาค่ำมองเห็นพระจันทร์อย่างชัดแจ้ง เพียงขึ้นต้นเพลงก็รับรู้ได้ถึงความไพเราะกับท่อนที่ฮัม ฮู่ฮู้ฮูฮู้ฮูหู่ฮู ไปพร้อม ๆ กับดนตรีที่ค่อยเสริมเข้ามา เร่งจังหวะขึ้นมากว่าเพลงแรก เล่าเรื่องคืนเหงาของนกฮูกที่ถึงแม้จะถูกปลอบใจไว้ด้วยดวงจันทร์ แต่หัวใจก็ยังคงรอให้ดวงอาทิตย์กลับมาส่องแสงอีกครั้งในเช้าวันใหม่ ด้วยความเชื่อที่ว่า “ยังมีพรุ่งนี้อีกวันรออยู่ข้างหน้าเสมอ” ซึ่งในเพลงนี้ก็มีเสียงร้องรับเชิญมาร่วมแต่งแต้มสีสันให้กับเพลงด้วย ก่อนจะตบเราเข้ากับกีตาร์โปร่งที่สตรัมอย่างมั่นมือ กลองค่อย ๆ แซมเข้ามาเป็นสัญญาณของวันใหม่ และปล่อยให้เราได้รู้สึกไปกับโซโล่ที่อัดแน่นพร้อม ๆ กับดวงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ เผยให้เราได้เห็นแสง ก่อนจะเฟดจบไปหาบทเพลงต่อไป

XIX 

อินเทอร์ลูดต้อนรับวันใหม่ยามฟ้าสาง เครื่องเป่าโดดเด่นอย่างน่าประทับใจ ปล่อยให้เราได้เห็นท้องฟ้าที่ค่อย ๆ เปลี่ยนสี นกที่บินไปบินมา กับแอมเบียนซ์ยามเช้าที่เราคุ้นเคย คั่นกลางเพียงไม่นาน แต่ก็รู้สึกดีไม่น้อย เหมือนเป็นการได้พักแล้วเตรียมลุยต่อกับสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าอย่างไรอย่างนั้นเลย

กระพริบตา 

เป็นเพลงส่งท้ายบทนำก่อนเครดิตจบที่เหมาะสมมาก ๆ เมโลดี้ที่ถูกเครื่องดนตรีโอบรับ กับเนื้อหาที่โอบกอดคนฟังถูกจัด เรียง และวางมาอย่างตั้งใจ เพียงพริบตาเดียวด้วยเครื่องเป่า แล้วกลับมาถูกโอบกอดกับเสียงอื่น ๆ ในเพลงได้อย่างลื่นไหล เป็นเพลงที่ชอบมากที่สุด ณ เวลานี้ที่ฟังเลย ลงตัวไปเสียทุกส่วน ฟ้าค่อย ๆ มืดลง สลับกับทุก ๆ ฟุตเทจในเพลงก่อนหน้านี้ ราวกับเพียงแค่กระพริบตาธรรมชาติก็แปรเปลี่ยน รวมถึงตัวเราในวันก่อนก็อาจจะเป็นคนละคนกับในวันนี้แล้วก็เป็นได้ ดนตรีในตอนท้ายสะกดให้เราอยู่กับเพลงได้อย่างเต็มที่ ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจเสียงในหัวตัวเองอีกต่อไป ปล่อยให้หัวใจนำทางก็เท่านั้น

และพวกเขาก็ทิ้งท้ายไว้ด้วย แม่มด เพลงที่เราได้ฟังไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ แต่ทำเอารอวันที่จะได้ฟังในอนาคตอันใกล้นี้แทบไม่ไหว เชื่อว่าจะต้องเพราะและส่งพลังให้กับหัวใจอีกหลายดวงบนโลกใบนี้อย่างแน่นอน หากคุณได้ฟังแล้วก็รู้สึกเฝ้ารอคอยที่จะครอบครองอัลบั้มนี้ไว้เพื่อเติมพลังในวันที่อ่อนล้า ติดตามข่าวสารของ XIX ได้ที่ วิจิตร-ตะวัน ทุกช่องทาง

วิจิตร-ตะวัน พาทุกคนไปค้นหา ‘เส้นทางสู่ทะเล’ เพลงสำหรับทุกการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

• Twitter
• Line