กดที่รูปเพื่อฟังเพลง ถ้าเรายังคิดถึงกัน (Meeting point) – Blue Shade

ถึง : คนไกลบ้าน

เด็กไทยแทบทุกคนเมื่อได้เล่นน้ำในวันสงกรานต์แล้วหนึ่งครั้ง ก็ย่อมเฝ้าคอยให้วันสงกรานต์วนกลับมาโดยเร็ว

จนวันเวลาผ่านไปถึงช่วงที่ชีวิตมีรายละเอียด มีเรื่องราวที่ซับซ้อน มีภาระหน้าที่และความรับผิดชอบ อย่าว่าแต่เล่นน้ำวันสงกรานต์เลย แค่วันเกิดของตัวเองบางปีก็เผลอลืมไปเสียสนิท

เมื่อผมไม่ได้เฝ้ารอคอยวันหยุดที่มีงานรื่นเริงเหมือนตอนเด็ก ๆ อีกต่อไป สงกรานต์ก็กลายเป็นแค่วันว่าง ๆ อีกห้าวันที่ไม่ค่อยเหมาะกับการออกไปทำกิจกรรมใด ๆ ข้างนอก

จะไปไหนได้ แค่ก้าวเท้าออกนอกบ้านก็ยากแล้วที่ตัวจะไม่เปียก ถ้าไม่เปียกน้ำ ก็เปียกเหงื่อ

จะไปเที่ยวต่างจังหวัดก็คงไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่เมื่อผู้คนกว่าค่อนประเทศต่างกำลังเดินทางจากที่หนึ่งกลับสู่บ้านเกิดโดยพร้อมเพรียงกัน

เบียดเสียด หนาแน่น อึดอัด เป็นสามคำที่ทำให้ฤดูร้อนกลายเป็นหายนะทางอารมณ์ แต่ถึงกระนั้นแล้วแทบทุกคนที่จากบ้านมาไกลเพื่อมาเรียน ทำงานหรือไขว่คว้าความฝันต่างก็ยอมที่จะเผชิญกับมันด้วยความหวัง ความคิดถึง ความโหยหา

ขอเพียงให้ได้กลับไปใช้เวลาเพียงไม่กี่วันที่บ้านซึ่งจากมาไกล

วันสงกรานต์ของพวกเขาน่าจะมีความหมายต่างออกไปและมากกว่าผมหลายเท่านัก

วันเวลาผ่านไปปฏิทินนับวันเปลี่ยนผัน แต่ในใจฉันบอกช้าเกินไป หลับฝันยังละเมอถึงวันได้เจอ

สำหรับคนกรุงเทพ ฯ โดยกำเนิดอย่างผมที่ใช้ชีวิต เรียน และทำงานอยู่ที่นี่มาโดยตลอดย่อมไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่เฝ้ารอวันที่จะได้กลับบ้าน—ใช่ มันคงเหมือนคุณดูหนังรักพล็อตเดิม ๆ ที่คาดเดาตอนจบได้—เราทุกคนต่างรู้ว่าพวกเขารู้สึกคิดถึง

คิดถึงบ้าน คิดถึงคนที่รัก คิดถึงข้าวจากหม้อข้าวใบเดิมและกับข้าวฝีมือแม่ คิดถึงเพื่อนสมัยมัธยม ฯ คิดถึงคนข้างบ้าน คิดถึงบรรยากาศ คิดถึงตัวเอง—ตัวเองที่ปลดเปลื้องจากหน้ากาก สลัดออกจากภาระการงานและสถานะทางสังคม

คอนโด อพาร์ทเมนต์ บ้านเช่า หรือที่ที่พอจะเอนกายพักนอนได้ในกรุงเทพ ฯ ก็ไม่อาจให้ความอบอุ่นเหมือนบ้านที่จากมาได้เลย

คิดถึงจนอดร่ำไห้ไม่ได้

นี่คือรายละเอียดความคิดถึงเพียงส่วนหนึ่งจากที่ผมได้พูดคุยกับคนที่ไกลบ้าน

ผมคาดเดาคำตอบได้ถูกต้องตั้งแต่ก่อนที่จะถาม แต่คาดไม่ถึงเลยว่าความคิดถึงจะเข้มข้นขนาดนี้

ที่ตรงนั้นเป็นเช่นไร จะเหงาหรือเปล่า เมื่อเธอหลับตาไร้ดาวมืดมน หนึ่งใจทุกข์ทน หนึ่งใจของคนที่ไม่ชิน ยังคิดถึงเพียงแต่เธอ

ความคิดถึงไม่อาจทำงานได้เต็มที่จนเรารู้สึกได้ ถ้าไม่มีระยะห่างและระยะเวลาที่มากพอ

หลาย ๆ คนที่ผมได้พูดคุยยอมรับว่า เมื่อตอนที่ยังอาศัยอยู่ที่บ้านเกิดก็ไม่เคยคิดว่าบ้านนั้นมีความสลักสำคัญอะไรไปมากกว่าเป็นสถานที่รวมตัวของคนในครอบครัว เป็นที่พัก เป็นที่ซุกหัวนอน

มิหนำซ้ำ ยังอยากหนีออกมา ออกไปเผชิญโลกว้าง ออกไปตามหาความฝัน หรือไขว่คว้าอนาคตแบบที่ต้องการซึ่งหาไม่ได้จากละแวกบ้าน

และเมื่อออกมาแล้ว หากจะให้กลับไปอยู่ที่บ้านโดยถาวร—ใช่ สักวันพวกเขาจะกลับไปอยู่ดี แต่แทบทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า เวลานั้นยังมาไม่ถึง

บ้านก็เป็นที่ที่อยากกลับไป แต่ความฝันที่ต้องไขว่คว้าก็ยังต้องสานต่อ

การเดินทางที่นำพาให้เราสองคนห่างไกล ห่างกันเพียงไหนแค่ระยะทาง ถ้าวัดด้วยหัวใจก็แค่หลับตา

สำหรับพวกเขาการกลับบ้านในช่วงเทศกาลเพียงไม่กี่วัน ไม่กี่สัปดาห์ ถ้านับเป็นการแข่งกีฬาก็คงเปรียบเหมือนช่วงขอเวลานอก—อันที่จริงจะเปรียบเหมือนช่วงพักครึ่งการแข่งขันก็ได้ แต่ผมรู้สึกว่าการกลับบ้านในวันหยุด 4 – 5 วันมันช่างสั้นเหมือนกับการขอเวลานอกเพียง 2 – 3 นาที

ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้พักเหนื่อยหายใจหายคอ ทบทวนแผนการเล่น รักษาบาดแผล (แบบชั่วคราวพอให้ลงไปแข่งต่อได้) 

ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราจะได้รับการประคบประหงมจากคนข้างสนาม ได้มองไปรอบ ๆ สนามและพบว่ามีคนคอยให้กำลังใจอยู่

ด้วยระยะเวลาที่สั้นเช่นนี้ หากจะมอบอะไรให้แก่กัน ก็คงมีแต่สิ่งดี ๆ และเต็มที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้

และคงมีแต่ผู้เล่นที่ลงไปแข่งขันในสนามเท่านั้นที่จะได้รับและรู้สึกถึงกำลังใจและพลังงานอย่างมหาศาล

ต่างจากคนที่ไม่ได้ไกลห่างจากบ้าน—ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้รับ แต่เพราะเราได้รับอยู่ทุกวันจนทำความเข้มข้นนั้นเจือจางลงไป

ไกลกว่าที่ตาจะเห็น กว่าความจริงที่เป็น อย่างน้อยยังมีความฝัน พอได้ทำให้คืนอ้างว้างอีกคืนได้ผ่านพ้นไป

เมื่อหมดเวลาทุกคนก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง คนที่อยู่ข้างสนามก็ให้กำลังใจกันต่อไป คนที่กลับไปแข่งขันก็ต้องทำให้สุดความสามารถ ให้คุ้มค่ากับต้นทุนเวลาและระยะห่างที่เกิดขึ้น

สำหรับเด็กกรุงเทพ ฯ โดยกำเนิดอย่างผม แอบรู้สึกอิจฉาคนที่ไกลบ้านที่แม้จะเสียโอกาสในการอยู่ใกล้คนที่รัก แต่ก็แลกมาซึ่งสิทธิพิเศษที่ได้มีโอกาสขอเวลานอก ได้เห็นความสำคัญของวันหยุดพักผ่อนอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย

และได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงความหมายของคำว่า คิดถึง

ความคิดถึงไม่อาจทำงานได้เต็มที่จนเรารู้สึกได้ ถ้าไม่มีระยะห่างและระยะเวลาที่มากพอ

7 เมษายน 2560

บ้านฟังใจ

• Twitter
• Line