ปรดมันส์อีกครั้ง โปรดมันส์อีกครั้ง !!!
ฟังใจซีนฉบับนี้ขอพาทุกท่านไปพบกับผู้จัดงานเทศกาลดนตรี มัน ใหญ่ มาก นั้นก็คือ ยุทธนา บุญอ้อม หรือ ป๋าเต็ดที่หลาย ๆ คนรู้จักกันนั้นเอง เบื้องหลังของความสนุกในงาน Big Mountain จะเป็นอย่างไร เชิญมารู้พร้อมกันได้เลยครับ

ศิลปินต่างชาติในงาน Big mountain ปีนี้

ตอนนี้อยู่ในระหว่างการคอนเฟิร์มกันอยู่ครับ ที่ผ่านมาเนี่ยงาน Big Mountain คนฟังดนตรีในย่านเอเชียจะรู้จักเยอะแล้วนะครับ พวกโปรโมเตอร์งานดนตรีต่างๆ เขาก็มาเดินงานเราทุกปี ส่วนสำหรับศิลปินต่างชาติที่จะมาเล่นในครั้งนี้ ตอนนี้อยู่ในระหว่างที่เราคัดเลือกอยู่ครับ เพราะมันเยอะมาก ๆ จริง ๆ ดังนั้นเร็วๆ นี้จะประกาศให้ทราบทันทีโปรดรอติดตามครับ

แล้วในอนาคตจะมีโอกาสจะได้ดูวงใหญ่ๆ ของศิลปินต่างชาติในงาน Big Mountain มั้ย

ใน Big Mountain คงจะไม่นะครับ หลังจากเราคิดทบทวนมาหลายครั้งแล้ว งานนี้มันควรจะเติบโตไปเป็น Music Festival สไตล์ Local มากกว่าเพราะว่าสิ่งนึงที่มันเป็นอุปสรรคเลย คือ ราคาบัตรเข้างานครับ ผมไม่สามารถจ้างวงดัง ๆ มาได้ เพราะ เราขายบัตรอยู่ที่ราคา 2,000 บาท แถมยังลดลงเหลือ 1,600 บาทอีก แบบนี้มันจ้างวงใหญ่ ๆ มาไม่ได้แน่นอนครับ ถ้าจะทำได้คนดูต้องประมาณ 3 แสนคนครับ ถึงจะจ้างได้ก็ลองคำนวณดูก็ได้ว่าตังค์ที่ได้จากค่าตั๋วมันเท่าไร ต้องลงทุนเท่าไร เพราะฉะนั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยากพอสมควร แต่อย่างไรก็ตามทางเราอยากจะทำสิ่งนี้อยู่แล้วแต่จะเป็น International Music Festival เลย อันนั้นก็จะคิดงานกันอีกแบบเลย ทำให้คนที่ฟังเพลงสากลจริง ๆ ได้ดูวงดนตรีดี ๆ กันซึ่งก็อาจจะเกิดขึ้นในอีก 2 ปีข้างหน้าก็กำลังวางแผนอยู่ครับ

Big mountain ครั้งนี้จำกัดจำนวนคนเข้างานมั้ย

จำกัดครับ แต่จะเป็นการจำกัดแบบหลวม ๆ มากกว่า เหตุผลคือว่า ผมไม่อยากประกาศ Sold out อย่างปีที่แล้วเราเจอปัญหาที่ว่า พอประกาศขายหมด พวกตั๋วผีนี่ขึ้นราคากระหน่ำเลยกลายเป็นใบละ 7,000 บาทก็มี ผมก็รู้สึกสงสารคนที่เขาซื้อบัตรไม่ทันด้วย อย่างปีที่แล้วเราก็ใช้วิธีกั๊กตุนบัตรไว้จำนวนหนึ่งเพื่อขายหน้างาน เพราะ อย่างน้อย ๆ เราก็สามารถขายให้กับคนที่เดินเข้ามาซื้อหน้างานได้ด้วย เพราะฉะนั้นแล้วทางที่ดีเอาชัวร์ ๆ ซื้อเลยได้อย่างดีครับ ปีนี้มันสะดวกขึ้นตรงที่ซื้อ 7 – Eleven ได้ด้วยง่ายหายห่วง ยังไงก็อยากให้อย่าประมาทกับเรื่องบัตรเข้างานจะดีที่สุดครับ อยากดูก็ซื้อเลยตัดปัญหาเรื่องตั๋วหมดได้ด้วย

เรื่องตั๋วผี ทางทีมงานมีวิธีจัดการกับมันอย่างไรบ้าง

บอกเลยว่าการจัดการกับมันยากมากครับ อย่างแรกเลยคือ การซื้อตั๋วผีมันไม่ผิดกฏหมายนะ อันนี้เป็นเรื่องที่หลายคนยังไม่เข้าใจ ตอนนี้วิธีกำจัดตั๋วผีได้อย่างเดียวสำหรับผมเลยคือ การใช้วิธีแบบนักเลง ยืนขู่เอากันไม่ให้เอาพวกคนขายไปขายหน้างานก็พอแล้ว เพราะจริงๆ แล้ว คนกลุ่มเนี่ย แค่เราจอดรถมันก็เดินมาหาเราแล้ว มันไม่ใช่เรื่องผิดกฏหมายด้วยไง มันเป็นเรื่องความพึงพอใจระหว่างคนซื้อกับคนขายเพียงเท่านั้น เพราะฉะนั้นคุณต้องทำใจเลยว่า หนึ่งทางเราไม่สามารถเอาผิดกับคนพวกนี้ได้ สองหากเราพิมพ์ไว้บนหน้าบัตรว่า ห้ามขายต่อมันก็ไม่ได้อีก กฏหมายยังไม่รองรับในเรื่องนี้ การทำงานมันเป็นแก็งค์มีคนทำอาชีพแบบนี้เยอะมาก มันไม่ได้เกิดขึ้นแค่งานนี้งานเดียว อาชีพนี้มันเป็นอาชีพสีเทาจะว่าผิดกฏหมายก็ไม่ผิดจะว่าเอาเปรียบมันก็เรียกได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นทางเดียวที่แก้ไขได้เลยคือ อย่าซื้อ เราต้องใจแข็งเลย ยกตัวอย่างง่าย ๆ เช่น เราจะไปดูฟุตบอลทีมชาติไทย ถ้าคุณชอบ แต่คนดูอีกหลาย ๆ คนไปสนับสนุนบัตรกันจนหมดแล้ว คุณก็ต้องใจแข็งไม่ดูมัน ต้องทำใจว่าซื้อไม่ทันจริง ๆ ให้นึกว่าเหมือนเวลามันมีหลายอย่างที่เราไปไม่ทันแล้วคุณก็อดอ่ะ คุณไปกิน ร้าน After You ในวันที่คนมันเยอะคุณก็กินไม่ได้หรือคุณจะไปดูหนังเรื่องที่ชอบ รอบนี้มันเต็มคุณทำไงอ่ะ ก็ต้องไปดูรอบอื่น ทุกอย่างมันต้องทำใจและใจแข็งกับมัน ทางเดียวเลยที่จัดการได้เลยคือ อย่าซื้อเถอะ

ร้านอาหารที่ขายในงาน

ปีนี้มันจะมีโซนอาหาร 4 แบบเลย โซนหลัก ๆ ก็พวกร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านกระเพาะปลา ฯลฯ โซนที่ 2 การขายข้าวไข่เจียวก็ยังอยู่นะ โซนที่ 3 ก็ร้านส้มตำ ร้านลาบ ที่เพิ่มมาอีกโซนนึงเลยก็มีโซน Food Truck ครับ ช่วงนี้คนไทยกำลังทำธุรกิจแนวนี้อยู่เยอะมาก มันก็น่าจะเป็นอาหารอีกแบบที่แถมมันไม่ซ้ำกับอาหารอย่างอื่นในงานด้วย

อะไรคือสิ่งที่คนดูไม่ควรพลาด Big mountain

โห่ มันพูดยากมากเลยอ่ะมันเป็นเหมือนช้างอ่ะ Big Moutain คล้ำตรงไหนก็เจอสิ่งที่คุณอยากเจอ มันจะไม่เหมือนกัน ดังนั้นมันจะขึ้นอยู่กับ Lifestyle ของคนฟังด้วย บางคนชอบที่จะนั่งปักหลักอยู่ที่เวทีใหญ่ บางคนชอบเวทีวัว บางคนชอบเวทีร็อค ทุกคนมีความชอบแตกต่างกันไปครับ มันจึงพูดยากครับว่าอะไรเป็นสิ่งที่คุณห้ามพลาด ดังนั้นเรื่องอื่นๆ ถ้าเป็นเรื่องกินมันก็มีหลายร้านให้เลือกครับ

ถ้าป๋าเต็ดเป็นคนดู ป๋าเต็ดจะชอบดูเวทีไหน

ผมชอบเวทีหลังคาแดง เวลาไปงานดนตรีผมจะชอบเดินดูเวทีวงดนตรีเล็ก ๆ ไปหาวงดนตรีที่เราไม่รู้จักไม่เคยฟังมาก่อน จะเป็นคนชอบเวทีแบบนี้มาก ๆ มันจะทำให้เราได้ตื่นเต้นกับการฟังเพลงมาก ๆ  ผมรู้สึกว่าการไปงานดนตรีหัวใจหลักของมันเลย คือ การไปเจอกับวงดนตรีที่เรายังไม่รู้จัก เราอาจจะมีเป้าหมายวงดนตรีหลักของเราละว่าจะต้องดูวงที่ชอบ แต่ในช่วงเวลาอื่นของงานมันก็ต้องผจญภัยอ่ะ แล้วก็หลายครั้งผมจะเจอวงที่ชอบจากการทำแบบนี้เยอะมาก ๆ อย่างปีที่แล้วมันมีงานเทศกาลดนตรีที่ประเทศฝรั่งเศส ชื่อ MAMAFEST แล้วไปเจอวงชื่อ Scarecrow วงนี้มีคนดูประมาณ 100 คนกว่าได้ครับ มันเป็นวงที่เอา Hip – Hop ผสม Blues ผสม Rock เล่นดีมาก ๆ จนต้องชวนมาเล่นงาน Big Mountain อ่ะ ปีที่แล้วใครได้ดูวงนี้ก็จะแบบมันเจ๋งมากจริง ๆ ถ้าจะมีอะไรที่ไม่ควรพลาดเลยมันก็ควรเป็นเรื่องแบบนี้ละ อย่าพลาดที่จะตระเวนดูวงดนตรีหน้าใหม่ ๆ ไม่แน่คุณอาจจะเป็นแฟนเพลงเขาไปเลยก็ได้ใครจะไปรู้

อนาคตของ GAYRAY จะเป็นอย่างไรบ้างหลังจากนี้

ปีหน้าเรามีอะไรเจ๋งๆ ให้ดูกันอีกเยอะเลยครับ คือ ตอนนี้ในแง่สิ่งที่ผมรับผิดชอบเปลี่ยนจากรับผิดชอบเรื่อง GAY RAY อย่างเดียว มารับผิดชอบงานด้านโชว์ทั้งหมดของแกรมมี่ ซึ่งทำให้งานมันก็จะเยอะขึ้นด้วย แต่ผมก็จะวางให้แต่ละทีม ในภาพของทีมโชว์ก็จะมีทีม GAYRAY, Idea Fact, GMM LIVE เราก็พยายามให้แต่ละทีมมีลายมือของตัวเองแต่ว่าร่วมกันผลิตงานออกมาให้ได้เยอะขึ้นสอดคล้องในทุก ๆ ด้านในแง่ของอุตสาหกรรมเพลง ปีหน้าเรามีงานเยอะมาก ปีหน้าเราจะทำ Music Festival เยอะขึ้น อย่างน้อยๆ ก็ 3 อันเลยที่ไม่เหมือนกันเลย มีทั้งงานในกรุงเทพ งานต่างจังหวัด Outdoor indoor มีหมดเลย มีคอนเสิร์ตของศิลปินเกิดขึ้นเยอะมาก ๆ แต่ปีหน้าเจอกันบ่อยแน่

GODUNG ตอนนี้ยังมีอยู่มั้ย

GODUNG ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้วครับ มันเป็นความผิดพลาดในแง่นึงตรงที่เราบริหารชุมชนของนักดนตรีไม่ได้เลย เราให้ความสำคัญกับเว็บไซต์เกินไป คือ ถ้าเราทำการบ้านดีกว่านี้ มีความรู้ความเข้าใจในการใช้ Social Media ดีกว่านี้ มันก็จะไม่หายไปครับ

คอนเสิร์ตวงต่างประเทศละ เราจะได้เห็นป๋าเต็ดพาวงไหนมาเล่นอีกมั้ย

เรายังไม่ทำวงนอกนะ ตอนนี้เราขอทุ่มเทโฟกัสไปกับเรื่องที่ถนัดก่อนดีกว่า แต่ว่าได้วางแผนไว้แล้วสักวันนึง เราจะทำให้มันเกิดขึ้นแน่ ๆ และทำให้มันใหญ่ ๆ มากด้วย ถ้าในฝันที่วางไว้ คืองาน Big Moutain มันจะกลายเป็นงานอนุบาลไปเลย ตั้งใจว่าไอ้งานนั้นกะว่าทำเป็นงานสุดท้ายก่อนเกษียณครับ

ภาพรวมของวงการเพลงไทยในตอนนี้

มันเป็นยุคที่บรรดาคนในวงการเพลงยังมึนๆ กับการเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยีอยู่ การบริโภคเพลง ทั้งหมดเลยไม่ว่าจะเป็นค่ายใหญ่หรือค่ายเล็กรวมไปถึงศิลปินที่ไม่มีค่าย ทุกคนยังงงๆ กันอยู่ สิ่งหนึ่งที่เรารู้สึกได้ก็คือ ถ้ามองในแง่ภาพรวม วงดนตรีระดับที่เป็นซุปเปอร์สตาร์เกิดใหม่ช้ามากเกินไปตอนนี้ เวลาที่เรามองไปยังเฮดไลน์ของเทศกาลดนตรีที่จัดกันอยู่ มันซ้ำมาก ๆ ตั้งแต่ทำ BIg Mountain มา 7 ปี วงที่ขึ้นมาเป็นเฮดไลน์เนอร์ใหม่ๆ เนี่ยนับนิ้วได้เลย ก็มีแบบ Slot Machine , 25 Hours , Lomosonic นอกนั้นนี่เริ่มไม่แน่ใจแหละ มันพูดยาก ๆ มากอ่ะเรื่องนี้ นี่คือ สิ่งที่เป็นปัญหา เราไม่รู้จะสร้างความดังด้วยอะไร ถ้าเป็นแต่ก่อน คุณเป็นค่ายเพลงใหญ่คุณสั่งให้ดังได้ คุณสามารถบอกนักร้องได้ว่า ผมจะทำให้คุณดัง แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับใครทั้งสิ้น สำหรับวงอินดี้ที่ไม่ได้อยากดังมาก เขาก็ไม่สามารถทำให้มันเป็นที่รู้จักหรือหลุดไปจากกลุ่มที่พวกเขารู้จักได้ ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาเหล่านี้ได้อย่างไร สิ่งหนึ่งที่เรารู้ว่าก็คือ  โลกในแง่ของมีเดียมันเปลี่ยนจากสิ่งที่เขาเรียกว่า คลื่นลูกที่ 3 เข้ามาสู่คลื่นลูกใหม่แล้ว ตอนนี้มันเข้ามาสู่ยุค Social Media เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่า เราหย่อนของลงไปแล้วมันจะกลายเป็นที่รู้จัก แชร์ของมากไปคนก็หาว่า Spam แชร์น้อยไปก็ทำยังไงจะให้มีคนรู้จักวะ แต่ข้อดีของสิ่งนี้มันทำให้เราต้องไปโฟกัสที่ตัวเพลง อย่างไรก็ตามถ้าเพลงคุณดี มันจะมีกลไกลทางธรรมชาตินำพาให้เพลงของคุณเป็นที่รู้จักเอง แต่ว่ากลไกลทางธรรมชาติมันทำงานช้า ดังนั้นปีนึงมันจะมีเพลงแบบนั้นน้อยมาก เรารู้อยู่ว่าจริงๆ มันมีเพลงดีๆ ศิลปินหน้าใหม่ที่น่าสนใจมากกว่านั้น แต่ว่ามันยังค้นพบวิธีการไม่เจอ คือบางคนอาจจะบอกว่า ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมทำเพลงมันคือความสุขของผม แต่ถ้ามองคนทำเพลงในฐานะอาชีพนักดนตรีความดังมันมีผลนะ มันเป็นส่วนประกอบสำคัญส่วนนึงที่จะให้คุณดำรงอาชีพนี้ได้อ่ะ ดังนั้นตอนนี้เหมือนมันแยกเป็น 2 กลุ่ม นักดนตรีอาชีพ เล่นตามผับ อะไรพวกนี้ แต่ถ้าคนทำเพลงที่สร้างงานมันหาเงินจากอาชีพนี้ไม่ได้ เวลาจะไปเก็บเงินตามผับก็โดยโวยต่าง ๆ นานา ซึ่งคนไทยไม่ได้มองตรงนี้เป็นจุดหลักไง เวลาบอกว่าเพลงเป็นสินค้าเนี่ย จะมองว่าเป็นการไปดูถูก ความจริงคำว่าสินค้าในที่นี่ มันคืออาชีพอ่ะ มันเหมือนผมสร้างจักรยานมา แต่พอเป็นเพลงแล้วแบบคนก็ไม่เข้าใจอยู่ดี มันเป็นเรื่องน่าปวดหัวมาก มันเป็นเรื่องของทัศนคติล้วน ๆ เลย คนไทยไม่มองคนทำเพลงเป็นอาชีพคนทำเพลง จะบอกว่าเขาไม่เข้าใจเรื่องลิขสิทธิ์ก็ไม่เชิง เพราะเราก็เห็นชาวบ้านโพสโวยวายกันอยู่เหมือนเดิมว่าเอาภาพเราไปใช้ แต่ถ้าเป็นเรื่องเพลง ไม่มองแบบนี้เลย คือการที่นักดนตรีในผับเล่นเพลงของคนอื่น มันเป็นเรื่องที่ต้องจ่ายค่าลิขสิทธิ์แน่ ๆ มันเป็นการเอาเพลงคนอื่นไปหากิน เพราะว่า ถ้าเพลงไม่ดังคุณก็ไม่เล่นป่ะละ ไม่ว่ามันจะช่วยโปรโมทหรือไม่ก็ตาม มันก็คือการไปเอาของเขามาเล่นมันก็ต้องจ่ายตังค์ป่ะครับ และสิ่งนึงที่คนร่วมวงการด่าไปด้วยก็คือ คือ เขาไม่ได้เก็บเยอะเลยนะ เขาเก็บเป็นเดือน เขาเก็บที่ร้าน ร้านจ่ายต่อเดือนหลักพักเองนะ มันถูกกว่าจ้างพนักงานล้างจาน 1 คนอีกอ่ะและมันเป็นสิ่งที่สำคัญไม่ใช่เหรอเพลงพวกนี้ และอีกแบบนึงก็คือถ้าคุณไม่พอใจที่จะจ่าย คุณก็ไม่ต้องเล่นเพลงเขาก็จบแหละ ซึ่งจริงๆ แล้วถ้าจะให้ดีคือ อยากให้วงดนตรีในไทยเล่นเพลงตัวเองมากขึ้นด้วยซ้ำ มันเป็นวงจรที่งง ๆ นั้นเองครับ ทุกคนต้องเข้าใจเรื่องพวกนี้เท่านั้นเองครับ

พื้นที่ขายของโดยป๋าเต็ด

จริง ๆ ไม่มีอะไรจะฝากนะครับ ก็ขอบคุณที่ติดตามและก็ขอให้สนุกกับสิ่งที่ทำอยู่ และก็เชื่อว่าคนที่อยู่ในชุมชนนี้ขอให้มีความสุขในการฟังเพลง และถ้ามีโอกาสมาที่ Big Mountain ก็ขอให้สนุกนะครับ แล้วเจอกัน