หลังจากที่รวมตัวกับเพื่อน ๆ ถาโถมความเศร้าใส่เราอย่างบ้าคลั่งด้วยอัลบั้ม RAIN HAS COME, MY FRIENDS ที่เราเคยรีวิวไว้ (‘RAIN HAS COME, MY FRIENDS’ สำเนียงความเศร้าในแบบ BEAM WONG) จนเราล้มลงจมลงไปกับกองน้ำตา BEAM WONG กลับมาอีกครั้งด้วยอัลบั้มเดี่ยวของตัวเองกับ APOLITIC ROMANTIC MACHINE ยังคงรังสรรค์เสียงสังเคราะห์จากหลายหลายมิติมาร้อยเรียงให้กลายเป็นบทกวีผ่านเมโลดี้ ที่สร้างบรรยากาศอันน่าหดหู่ หรือบีบคั้นเราได้อย่างน่าหวาดหวั่นเหมือนเดิม

HATRED and ANGER

เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของผู้คนถูกแทรกด้วยเสียงคำรามกับลูปกลองจังหวะเท่ ๆ เข้าตามด้วยเสียงสังเคราะห์ที่เหวี่ยงอารมณ์ไปมาอย่างรุนแรง เบียดเสียดกันไปมาอยู่ในรูหูจนเราเผลอหยีตาเพื่อเก็บกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ข้างใน กรีดเราด้วยเสียงซ่าชวนขนลุกพาเราหลุดลอยเข้าไปในอารมณ์อันหนักหน่วงผ่านเสียงดนตรีที่วุ่นวาย

HOPELESS RESISTANCE

ลูปกลองช้า ๆ กับเสียงสังเคราะห์เศร้า ๆ เข้ามาแทนที่เมื่อชายหญิงปรับทุกข์กัน โนhตค่อย ๆ ไต่ระดับไปมาอย่างวังเวง ลูปกลองก็รัวขึ้นมาโดยมีเสียงหวีดแหลมเสียดแทงไปมา ชายหญิงคู่เดิมกลับมาพูดเรื่องเดิมกันอีกครั้ง แล้วเสียงค่อย ๆ แอคโค่ขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนตัดออกไป

APOLITIC ROMANTIC MACHINE

เป็น track ที่มีชื่อเดียวกับอัลบั้ม และเราก็ชอบเพลงนี้ที่สุดด้วยเหมือนกัน เปิดด้วยน้ำเสียงของเด็กสาวผู้มอบคำถามอันไร้คำตอบให้กับคุณตาของเธอ บรรยากาศอันทะมึนตึงก็เขาโอบล้อมเราเอาไว้ โดยมีเสียงแหลมแสบหูเป็นสัญญาณเตือนของอนาคตอันมืดมนที่กำลังจะมาถึง ลูปกลองจังหวะมัน ๆ ก็ขึ้นมาเติม สร้างความไม่แน่นอนในอารมณ์ของเรา เสียงคอรัสสาวอันหลอกหลอนก็กรีดร้องขึ้นมา กล่อมเราด้วยเสียงโน้ตโหยหวน เด็กน้อยก็ทวนคำถามของเธอไปมา โดยกลองก็ขยี้จังหวะให้เร็วขึ้น คุณตาตอบอะไรบางอย่าง แล้วดนตรีก็ขยับจังหวะขึ้นมาให้หฤหรรษ์มากขึ้น และคร่ำครวญออกไปในท้ายเพลง

IGNORANT MUTANT

ลูปกลองแน่น ๆ มาล้อเล่นกับน้ำเสียงอันใสซื่อทวงถามบางอย่างกับพ่อของเธอ ก่อนจะสาดเสียงสังเคราะห์อันน่ากลัวเข้าใส่เรากลบเสียงคำพูดของคนพ่อไป ควบเสียงทุกอย่างมิติเข้ามาทิ่มแทงเรา เฉือนเราไปมาด้วยเสียงแหลมแตกพร่า กระหน่ำกลองเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง และนวดหูเราด้วยเสียงอันน่าหวาดหวั่น แล้วเหวี่ยงเสียงอันรุนแรงหายออกไป

SYSTEM ORGY

เสียงสาว ๆ กำลังโดนบำบัดกามอย่างเมามัน ซ้อนกันหลายเลเยอร์กลายเป็นสำเนียงที่แปลกประหลาด ก่อนจะมีคลื่นความถี่สูงขยี้เข้ามาพร้อมเสียงกลองให้จังหวะจะโคน มีเสียงสังเคราะห์ไร้ที่มาวิ่งผ่านไปมาท่ามกลางเสียงโหยหวนของออร์แกนสังเคราะห์ พวกเธอยังคงครวญครางอยู่ห่าง ๆ เบา ๆ บรรยากาศช่างแปลกปลอมหวาดระแวงพิกลชวนให้ไม่ไว้วางใจ รัวด้วยเสียงเคาะหลอน ๆ และกระชากอารมณ์ตอนท้ายหายไปในความเงียบ

ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า ว่าอัลบั้มนี้มีกลิ่นอายของการเมืองหน่อย ๆ เหมือนระเบิดความอัดอั้นอะไรบางอย่างออกไป ผ่านการเล่นแร่แปรเสียงสังเคราะห์เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ที่เดือดพล่านอยู่ในตัว แต่เราไม่กล้าตีความมันทั้งหมดเพราะเชื่อว่าดนตรีของเขาน่าจะพาทุกคนไปในทิศทางที่แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับว่าพวกคุณคาดหวังอะไรกับโลกใบนี้ ถ้าฟังแล้วชอบก็อยากให้ติดตามพวกงานของเขาต่อไปได้ที่เพจ Beam Wong หรือซัพพอร์ตเขาผ่าน bandcamp ได้ >ที่นี่<

• Twitter
• Line